Τζο Γκέιτζενς: Ο Αϊτινός λαντζέρης που ταπείνωσε τους Άγγλους

Από μόνη της η συμμετοχή του Τζο Γκέιτζενς στο πρώτο μεταπολεμικό Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία ήταν μία έκπληξη, μια και εκπροσώπησε τις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς να είναι Αμερικανός πολίτης.

Το γεγονός, όμως, ότι ήταν ο σκόρερ του τέρματος που προκάλεσε το πιο απίθανο αποτέλεσμα εκείνης της διοργάνωσης, τον έχει μετατρέψει σε έναν από τους διασημότερους «καλτ» ήρωες του διεθνούς ποδοσφαίρου. Αναφερόμαστε φυσικά στη νίκη των ΗΠΑ επί της Αγγλίας με 1-0, στις 29 Ιουνίου 1950, η οποία θεωρείται ακόμα από πολλούς ως η μεγαλύτερη έκπληξη που έχει καταγραφεί στην κορυφαία διοργάνωση.

Οι ψηλομύτες Άγγλοι, οι «δάσκαλοι» του ποδοσφαίρου που είχαν σνομπάρει επιδεικτικά τα τουρνουά του 1930, του 1934 και του 1938 και διέθεταν ορισμένους από τους γνωστότερους παίκτες στον κόσμο, είχαν δεχθεί ένα ηχηρό χαστούκι από μία παρέα παντελώς άσημων ερασιτεχνών, οι οποίοι δεν γνωρίζονταν καλά-καλά ούτε μεταξύ τους!

Ήταν τέτοιο το σοκ που προκάλεσε η νίκη των Αμερικανών, που δημιούργησε έναν απ’ τους γνωστότερους αστικούς μύθους που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο. Όταν έφτασαν, λέει, τα τηλεγραφήματα από τη Βραζιλία που ανέγραφαν «Αγγλία-ΗΠΑ 0-1», οι συντάκτες ορισμένων βρετανικών εφημερίδων θεώρησαν ότι είχε γίνει λάθος και χωρίς να το ψάξουν πολύ, έγραψαν ότι τα «λιοντάρια» είχαν θριαμβεύσει με… 10-1. Πρόκειται για ψέμα, το οποίο έχει αποδείξει πρόσφατη έρευνα στα αρχεία όλων των εντύπων που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή στο Νησί.

Σαν ψέμα, όμως, μοιάζει και η ιστορία του σκόρερ της μεγάλης έκπληξης. Ο Γκέιτζενς δεν είχε πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ πριν από το 1947, όταν εγκαταστάθηκε για σπουδές στη Νέα Υόρκη. Και δεν μπορούσε να φανταστεί όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στην Αϊτή τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ότι μια μέρα θα πετύχαινε ένα γκολ τόσο σημαντικό, που θα στεκόταν αιτία για να εξακολουθεί να μνημονεύεται το όνομά του πολλές δεκαετίες αργότερα.

Το τραγικό τέλος του, μόλις δεκατέσσερα χρόνια μετά τη στιγμή της απόλυτης δόξας του, εντάσσεται στο πλαίσιο της πολυτάραχης πολιτικής ιστορίας της χώρας που γεννήθηκε. Οι αυταρχικοί ηγέτες δεν κάνουν διακρίσεις ούτε για λαϊκούς ήρωες. Τέτοιος ήταν ο Γκέιτζενς για όλους τους Αϊτινούς κι ας είχε σκοράρει στις 29 Ιουνίου 1950 για λογαριασμό της «αστερόεσσας».

Γόνος ευκατάστατης οικογένειας

Ο Τζο Γκέιτζενς γεννήθηκε στο Πορτ-ο-Πρενς στις 19 Μαρτίου 1924 και ήταν γόνος ευκατάστατης οικογένειας. Ο προπάππος του, Τόμας, ήταν γεννημένος στη Βρέμη και είχε βρεθεί γύρω στο 1825 στην Αϊτή, όπου παντρεύτηκε τη Λεονί Ντεζουά, κόρη ενός από τους σημαντικότερους στρατηγούς της χώρας την εποχή που κέρδισε την ανεξαρτησία της απ’ τη Γαλλία (1804).

Σε ηλικία μόλις 14 ετών ο μικρός Τζο άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στην Ετουάλ Αϊτιέν, με τη φανέλα της οποίας φανέρωσε την ικανότητά του στο σκοράρισμα, ιδίως με κεφαλιές. Από τα 18 του καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα και τη βοήθησε να κατακτήσει τα εθνικά πρωταθλήματα του 1942 και του 1944. Την ίδια περίοδο χρίστηκε διεθνής με την Αϊτή, αγωνιζόμενος σε δύο φιλικά παιχνίδια κόντρα στο Κουρασάο (0-5) και την Κούβα (0-2).

Οι διασυνδέσεις της οικογένειάς του με την κυβέρνηση της χώρας, του εξασφάλισαν το 1947 κρατική υποτροφία για να σπουδάσει λογιστική στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Ο Γκέιτζενς δεν ήθελε να κόψει το ποδόσφαιρο και συνδύασε το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Εντάχθηκε στην Μπρουκχάταν, μια ομάδα ισπανόφωνων που έδρευε στο Μπρούκλιν και το Μανχάταν και τον πλήρωνε με 25 δολλάρια ανά παιχνίδι. Για να βγάζει τα προς το ζην, όμως, έπιασε δουλειά ως λαντζέρης στο εστιατόριο του ιδιοκτήτη του συλλόγου, ονόματι Γιουτζίν Ντίαζ.

Τα πράγματα κύλησαν εξαιρετικά για τον νεαρό Αϊτινό, ο οποίος το 1948 πρωταγωνίστησε στην πορεία της Μπρουκχάταν μέχρι τον τελικό του National Challenge Cup. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, όμως, προκάλεσε όταν αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του εθνικού πρωταθλήματος (ASL) την περίοδο 1949-50.

Τότε δέχθηκε την πρόταση να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ, η οποία είχε προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Λόγω της ελαστικότητας των κανονισμών της ομοσπονδίας, το εμπόδιο ότι δεν ήταν Αμερικανός πολίτης ξεπεράστηκε εύκολα (αρκούσε να δηλώσει ρητά ότι ενδιαφερόταν να αποκτήσει την υπηκοότητα, άσχετα που αυτό δεν συνέβη ποτέ). Ούτε οι συμμετοχές που είχε με την Αϊτή αποτελούσαν πρόβλημα κι έτσι συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τη Βραζιλία.

Αρκούσε μία επαφή με την μπάλα

Οι Αμερικανοί στάθηκαν καλά στον πρώτο αγώνα τους για το Μουντιάλ κόντρα στην Ισπανία, στις 25 Ιουνίου 1950 στην Κουριτίμπα. Άνοιξαν το σκορ στο 17′ με τον Τζίνο Παριάνι και κρατούσαν το προβάδισμα μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο, όταν τρία τέρματα από τους Ιγόα, Μπασόρα και Θάρα τους υποχρέωσαν σε ήττα με 3-1.

Η αξιοπρεπής εμφάνιση των ΗΠΑ στην πρεμιέρα δεν θορύβησε τους Άγγλους, οι οποίοι αυτοπροβάλλονταν ως φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Στον δικό τους πρώτο αγώνα είχαν νικήσει με σχετική άνεση τη Χιλή (2-0) και περίμεναν μία ακόμα ευκολότερη επικράτηση επί των Αμερικανών στο ματς της 29ης Ιουνίου στο Μπέλο Οριζόντε για να εξασφαλίσουν την πρόκριση. Η φήμη καταξιωμένων άσων όπως ο Σταν Μόρτενσεν, o Τομ Φίνεϊ, ο Μπίλι Ράιτ, ο Αλφ Ράμσεϊ και φυσικά ο Στάνλεϊ Μάθιους (ο οποίος όμως δεν αγωνίστηκε στα δύο πρώτα παιχνίδια) δεν συγκρινόταν με εκείνη των άγνωστων αντιπάλων τους.

Η μπάλα, όμως, είναι στρογγυλή και στο 38′ τιμώρησε τα «λιοντάρια» για την υπεροψία τους. Ο Γουόλτερ Μπαρ επιχείρησε μία σέντρα-σουτ αρκετά έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή κι έστειλε την μπάλα προς τη δεξιά γωνιά της αγγλικής εστίας. Ο τερματοφύλακας Μπερτ Γουίλιαμς έκανε κίνηση για να την πιάσει, όμως ο Γκέιτζενς οριζοντιώθηκε ξαφνικά μπροστά του και τη βρήκε όσο χρειαζόταν με το κεφάλι για να της αλλάξει πορεία και να τη στείλει στα δίχτυα.

Οι Άγγλοι έχασαν αμέτρητες κλασικές ευκαιρίες πριν και μετά το γκολ (είχαν και σουτ στα δοκάρια, αλλά τα πιο πολλά τα απέκρουσε ο τερματοφύλακας Φρανκ Μπόργκι), ενώ διαμαρτυρήθηκαν και για τον μη καταλογισμό ενός πέναλτι υπέρ τους. Η ατιμωτική ήττα τους με 1-0 έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους περίπου 30.000 Βραζιλιάνους στην κερκίδα, η οποία άρχισε να γεμίζει όταν διαδόθηκε ότι οι ΗΠΑ είχαν προηγηθεί στο σκορ (η αρχική προσέλευση ήταν 10.000 θεατές)!

Ο σνομπισμός, πάντως, δεν έφυγε απ’ τους ηττημένους ούτε εξήντα χρόνια μετά το ματς. «Οι Αμερικανοί μπήκαν στο γήπεδο φορώντας σομπρέρο και καπνίζοντας πούρα και είναι ζήτημα αν ακούμπησαν την μπάλα έξι φορές σε όλο το παιχνίδι. Δυστυχώς ένας απ’ αυτούς τη βρήκε κατά λάθος και με ξεγέλασε», είχε πει ο Γουίλιαμς σε ένα αφιέρωμα του bbc.com το 2010 (παραμονές του αγώνα Αγγλία-ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής). Η απάντηση του Μπαρ θύμισε φλεγματικό Άγγλο. «Aρκεί να αγγίξεις την μπάλα μία φορά για να νικήσεις με 1-0».

Τα βρήκε σκούρα στη Γαλλία

Εκείνο το μοναδικό άγγιγμα της μπάλας φάνηκε ότι θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο την καριέρα του Γκέιτζενς, ο οποίος πάντως δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον αποκλεισμό των ΗΠΑ από τον όμιλο. Η Χιλή έκανε στο τελευταίο ματς αυτό που όλοι περίμεναν να είχαν κάνει οι Άγγλοι, μια και συνέτριψε με 5-2 τους συμπαθείς Αμερικανούς δίνοντας τέλος στο όμορφο «παραμύθι» τους.

Ωστόσο, η φήμη του σκόρερ της μεγαλύτερης έκπληξης στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχε εξαπλωθεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μετά το Μουντιάλ εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Κολούμπια και τη λάντζα του εστιατορίου του προέδρου της Μπρουκχάταν και πήρε μεταγραφή στη Ρασίνγκ Παρί, μία από τις καλύτερες ομάδες της Γαλλίας. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν πήγαν όπως τα ονειρευόταν ο ήρωας του Μπέλο Οριζόντε.

Είτε επειδή δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής είτε επειδή στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο καλός για το επίπεδο της κορυφαίας κατηγορίας της Γαλλίας, δεν κατόρθωσε να «πιάσει». Πρόλαβε πάντως και πέτυχε δύο γκολ, στα τέσσερα ματς που έπαιξε. Το 1952 η Τρουά (ομάδα Β’ Κατηγορίας) απέρριψε την πρόταση της Ρασίνγκ να πάρει τον Γκέιτζενς ως αντάλλαγμα για να της παραχωρήσει έναν ταλαντούχο Γάλλο παίκτη. Κατέληξε τελικά στην Ολυμπίκ Αλέ, όπου αγωνίστηκε σε 15 παιχνίδια και σημείωσε μόνο δύο τέρματα.

Απογοητευμένος από τις επιδόσεις του, αναγκάστηκε να επιστρέψει το 1953 στην Αϊτή, όπου έγινε δεκτός σαν εθνικός ήρωας από χιλιάδες συμπατριώτες του στο αεροδρόμιο. Επανεντάχθηκε στην Ετουάλ Αϊτιέν αλλά και στην εθνική ομάδα της γενέτειράς του και το 1954 αγωνίστηκε κόντρα στις ΗΠΑ, στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ της Ελβετίας.

Κρέμασε τα παπούτσια του το 1957, λίγο μετά τη γέννηση του πρώτου γιου που απέκτησε από τον γάμο με την πρώτη ξαδέλφη του, Λιλιάν (πρακτική συνηθισμένη σε πολλές οικογένειες της Αϊτής εκείνα τα χρόνια). Παράλληλα με κάποιες επιχειρηματικές του δραστηριότητες εργάστηκε ως προπονητής σε ακαδημίες με παιδιά και ζούσε μια ήσυχη ζωή, εισπράττοντας καθημερινά την αγάπη του κόσμου.

Θύμα του «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ

Η νίκη του Φρανσουά Ντιβαλιέ (του επονομαζόμενου «Πάπα Ντοκ») στις προεδρικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1957 έμελλε να χαλάσει την ηρεμία του Γκέιτζενς. Μπορεί ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής να μην ασχολήθηκε ποτέ ενεργά με την πολιτική, είχε όμως μακρινή συγγένεια με τον βασικό αντίπαλο του νεοεκλεγέντος προέδρου, τον Λουί Ντεζουά (από τον γάμο του προπάππου του με τη Λεονί Ντεζουά στα μέσα του 19ου αιώνα).

Μία αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, το καλοκαίρι του 1958, προκάλεσε την οργή του Ντιβαλιέ, ο οποίος μετατράπηκε σταδιακά σε αιμοσταγή δικτάτορα κι έβαλε σκοπό να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους συγγενείς τους. Η οικογένεια του Γκέιτζενς μπήκε κι αυτή στο «στόχαστρο» λόγω της συγγένειας με τον Ντεζουά, τα μέλη της όμως δεν εγκατέλειψαν την Αϊτή. Είχαν άκρες και με τον πρόεδρο και ένιωθαν ασφαλείς στην πατρίδα.

Η κατάσταση, όμως, χειροτέρευε όλο και περισσότερο όσο κυλούσαν τα χρόνια. Ο Ντιβαλιέ κατήργησε τα αντίπαλα κόμματα και οργάνωσε τις ένοπλες ομάδες «Τοντόν Μακούτ», που σκόρπιζαν τον θάνατο σε όσους δεν ήταν αρεστοί στο καθεστώς. Ο Τζο εξακολουθούσε να τηρεί ουδέτερη στάση, όμως οι δύο νεότεροι αδελφοί του είχαν βρει καταφύγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία και σχεδίαζαν πραξικόπημα, κάτι που δεν άργησε να πληροφορηθεί ο «Πάπα Ντοκ».

Όταν ο τελευταίος αυτοανακηρύχθηκε «ισόβιος πρόεδρος», στις 7 Ιουλίου 1964, όλοι οι Γκέιτζενς ακολούθησαν τη συμβουλή ενός φίλου τους αστυνομικού και διέφυγαν από τη χώρα. Μόνο ο Τζο έμεινε πίσω, μια και είχε την ψευδαίσθηση ότι η δημοφιλία που είχε αποκτήσει απ’ το ποδόσφαιρο και το μηδαμινό ενδιαφέρον του για την πολιτική, δεν τον καθιστούσε στόχο. Έκανε λάθος.

Το ίδιο κιόλας πρωί, συνελήφθη από άνδρες των «Τοντόν Μακούτ» και οδηγήθηκε στην περιβόητη αστυνομική φυλακή «Φορτ Ντιμάνς». Εκτιμάται ότι εκτελέστηκε στις 10 Ιουλίου 1964 ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπέκυψε στα βασανιστήρια μερικές ημέρες αργότερα. Ψευδής αποδείχθηκε και η υπόσχεση που έδωσε ο Ντιβαλιέ την Πρωτοχρονιά του 1965 στη μητέρα του και την αδελφή του, ότι θα τον άφηνε ελεύθερο. Ήταν ήδη νεκρός και το πτώμα του δεν εντοπίστηκε ποτέ…

Οι Αμερικανοί τίμησαν τη μνήμη του Γκέιτζενς εισάγοντάς τον μετά θάνατον στο ποδοσφαιρικό Hall of Fame το 1976. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε κάνει το ίδιο και ο Κόσμος της Νέας Υόρκης, με ένα φιλικό παιχνίδι κόντρα σε μία ομάδα Αϊτινών επιλέκτων. Αντιδράσεις, αντίθετα, προκάλεσε στους απογόνους του ο τρόπος με τον οποίο απεικονίστηκε στην ταινία «The Game of their Lives» που είναι αφιερωμένη στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ του 1950.

Πηγές: Leander Schaerlaeckens: «Chasing Gaetjens» (espn.com), «World Cup: US v England match recalls 1950 upset» (bbc.com), Wikipedia.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 29 Ιουνίου

2021: Η Αγγλία νικά με 2-0 τη Γερμανία στο «Γουέμπλεϊ» και προκρίνεται στους «8» του Euro, σπάζοντας παράλληλα και την κακή παράδοση κόντρα στα «Πάντσερ». Τα γκολ πετυχαίνουν ο Ραχίμ Στέρλινγκ στο 75′ και ο Χάρι Κέιν στο 86′.

2014: Η Ελλάδα χάνει με 5-3 στα πέναλτι από την Κόστα Ρίκα (1-1 στα 120′) και μαζί την πρόκριση στους «8» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος ισοφαρίζει στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων το γκολ που είχε πετύχει από το 52′ ο Μπράιαν Ρουίς και στη ψυχοφθόρο διαδικασία μοιραίος αποδεικνύεται ο Φάνης Γκέκας, το χτύπημα του οποίου αποκρούει ο Κέιλορ Νάβας. Ο 37χρονος Γιώργος Καραγκούνης επιβεβαιώνει μετά τη λήξη ότι κρεμάει τα παπούτσια του, όπως είχε προαναγγείλει πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, ενώ ο αγώνας αποδεικνύεται και ο τελευταίος του Φερνάντο Σάντος στον πάγκο της Εθνικής.

2008: Η Ισπανία κατακτά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για δεύτερη φορά στην ιστορία της, χάρη στη νίκη με 1-0 επί της Γερμανίας στον τελικό της Βιέννης. Το μοναδικό γκολ πετυχαίνει ο Φερνάντο Τόρες με πλασέ στο 33′ έπειτα από κάθετη μπαλιά του Τσάβι, δώδεκα λεπτά αφότου είχε στείλει την μπάλα στο δοκάρι με κεφαλιά.

2002: Ο Τούρκος επιθετικός Χακάν Σουκούρ σημειώνει το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μόλις στο 11ο δευτερόλεπτο του μικρού τελικού κόντρα στη Νότιο Κορέα. Το παλιό ρεκόρ κατείχε από τη διοργάνωση του 1962 ο Τσεχοσλοβάκος Βάτσλαβ Μάτσεκ, ο οποίος είχε σκοράρει μόλις στο 15ο δευτερόλεπτο του αγώνα της ομάδας του με το Μεξικό (1-3).

2000: Η Ιταλία νικά με 3-1 στα πέναλτι την Ολλανδία και προκρίνεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όπου την περιμένει η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία. Ήρωας της Σκουάντρα Ατζούρα στην ψυχοφθόρο διαδικασία είναι ο τερματοφύλακας, Φραντσέσκο Τόλντο, ο οποίος αποκρούει τις εκτελέσεις του Φρανκ Ντε Μπουρ και του Πολ Μπόσφελντ, ενώ είχε πει «όχι» στον Ντε Μπουρ και στην κανονική διάρκεια του αγώνα. Οι «Οράνιε» παίζουν απ’ το 34′ με παίκτη παραπάνω λόγω αποβολής του Τζαμπρότα, χάνουν και δεύτερο πέναλτι στο δεύτερο μέρος με τον Κλάιφερτ (δοκάρι), ενώ έχουν δοκάρι και στα πρώτα λεπτά με τον Μπέργκαμπ.

1998: Αγχωτικές νίκες πετυχαίνουν τα φαβορί στους αγώνες της φάσης των «16» του Μουντιάλ της Γαλλίας. Η Γερμανία νικά 2-1 το Μεξικό ανατρέποντας το εις βάρος της σκορ στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο (75′ Κλίνσμαν, 86′ Μπίρχοφ/47′ Ερνάντες), ενώ η Ολλανδία επικρατεί με το ίδιο σκορ της Γιουγκοσλαβίας, χάρη σε γκολ που σημειώνει στις καθυστερήσεις ο Ντάβιντς.

1994: Ο Σαουδάραβας μεσοεπιθετικός Σαΐντ Οβαϊράν πετυχαίνει ένα από τα πιο εντυπωσιακά γκολ στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με ατομική ενέργεια που έχει αρχίσει πίσω από τη σέντρα, και χαρίζει στην εθνική ομάδα της χώρας του τη νίκη-πρόκριση επί του Βελγίου με 1-0.

1991: Η Γιουγκοσλαβία κατακτά το Ευρωμπάσκετ για δεύτερη σερί φορά, νικώντας με 88-73 τη γηπεδούχο Ιταλία στον τελικό. Ο αγώνας αυτός θα αποδειχθεί ο τελευταίος με τους Σέρβους και τους Κροάτες παίκτες εκείνης της μεγάλης ομάδας (Κούκοτς, Ντίβατς, Ντανίλοβιτς, Πάσπαλι, Ράτζα, Τζόρτζεβιτς, Κόμαζετς) να πανηγυρίζουν αγκαλιασμένοι, μια και τα τύμπανα του εμφυλίου πολέμου είχαν ήδη αρχίσει να χτυπούν. Μεσούσης της διοργάνωσης οι Σλοβένοι είχαν διατάξει τον Γιούρι Ζντοβτς να εγκαταλείψει τη γιουγκοσλαβική αποστολή.

1986: Η Αργεντινή κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αφού νικά με 3-2 τη Δυτική Γερμανία στον τελικό που διεξάγεται στο «Αζτέκα» της Πόλης του Μεξικού. Η «Αλμπισελέστε» προηγείται 2-0 με τέρματα των Μπράουν (22′) και Βαλντάνο (56′), όμως οι Δυτικογερμανοί ισοφαρίζουν με τους Ρουμενίγκε (74′) και Φέλερ (81′). Τη διαφορά κάνει στο 84′ ο μεγάλος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης, Ντιέγκο Μαραντόνα. Με έξυπνη κάθετη πάσα βγάζει τετ α τετ τον Χόρχε Μπουρουσάγα κι εκείνος με πλασέ χαρίζει τη νίκη την Αργεντινή.

1983: Η ΑΕΚ νικά με 2-0 τον ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, ο οποίος φιλοξενείται για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και αμαυρώνεται από μεγάλης έκτασης επεισόδια, μέσα και έξω από το γήπεδο. Τα γκολ της Ένωσης πετυχαίνουν στο 27′ ο Θωμάς Μαύρος και στο 80′ ο Βαγγέλης Βλάχος, ο οποίος είναι και ο αρχηγός της σε ηλικία μόλις 20 ετών.

1982: Ο Ολυμπιακός κατακτά το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής για τρίτη σερί σεζόν, μια και νικά με 2-1 τον Παναθηναϊκό στο μπαράζ του Βόλου.

1982: Η Ιταλία επικρατεί με 2-1 της Αργεντινής στο «Σαριά» της Βαρκελώνης και παίρνει προβάδισμα πρόκρισης στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας. Αργότερα την ίδια ημέρα, η Αγγλία και η Δυτική Γερμανία μένουν στο 0-0 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ύστερα από ένα ιδιαίτερα σκληρό παιχνίδι.

1967: Πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών ο Πρίμο Καρνέρα, ο Ιταλός πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής στα βαρέα βάρη της πυγμαχίας. Όταν κατέκτησε τον τίτλο το 1933 ζύγιζε 120 κιλά και ήταν ο βαρύτερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία του αθλήματος. Το ρεκόρ άντεξε μέχρι το 2005, όταν στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής ο Ρώσος Νικολάι Βαλούγεφ, ο οποίος ζύγιζε 147 κιλά.

1958: Με μεγάλο πρωταγωνιστή τον 17χρονο Πελέ, η Βραζιλία συντρίβει με 5-2 τη Σουηδία στον τελικό του «Ρασούντα» της Στοκχόλμης και κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αν και οι Σουηδοί ανοίγουν το σκορ με τον Νιλς Λίντχολμ (4′), στη συνέχεια υποκύπτουν στην ανωτερότητα της «Σελεσάο», η οποία κλείνει το πρώτο μέρος προηγούμενη με 2-1 χάρη σε δύο γκολ του Βαβά (9′, 30′), έπειτα από ισάριθμες ασίστ του Μανέ Γκαρίντσα. Ο Πελέ διαμορφώνει το 3-1 στο 55′ με ένα από τα πιο εντυπωσιακά γκολ στην ιστορία των Μουντιάλ και ο Μάριο Ζαγκάλο το 4-1 στο 68′. Ο μετέπειτα προπονητής του Ηρακλή, Άγκνε Σίμονσον, μειώνει στο 80′, όμως ο Πελέ βάζει το κερασάκι στην τούρτα σκοράροντας με κεφαλιά στο 89′.

1933: Ο Πρίμο Καρνέρα αναδεικνύεται παγκόσμιος πρωταθλητής στα βαρέα βάρη της πυγμαχίας, όταν νικά με νοκ άουτ στον 6ο γύρο τον Τζακ Σάρκι στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν. Θα διατηρήσει τον τίτλο μέχρι τις 14 Ιουνίου 1934, όταν θα γνωρίσει την ήττα από τον Μαξ Μπερ.

1920: Η Madrid FC, η οποία είχε ιδρυθεί το 1902, προσθέτει τον βασιλικό τίτλο Real στην ονομασία της, ύστερα από τη σχετική τιμή που της κάνει ο βασιλιάς της Ισπανίας, Αλφόνσος ο 13ος. Έτσι γεννιέται η Ρεάλ Μαδρίτης, η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του διεθνούς ποδοσφαίρου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News