Σαούλ Λαντάνι: Επέζησε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, γλίτωσε και από τον «Μαύρο Σεπτέμβρη»

Λίγοι άνθρωποι στον κόσμο μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν ξεγελάσει τον Χάρο περισσότερες φορές από τον παλαίμαχο Ισραηλινό πρωταθλητή του βάδην, Σαούλ Λαντάνι.

Δεν είναι μόνο ότι γλίτωσε από την τρομοκρατική επίθεση των Παλαιστινίων τρομοκρατών στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, στις 5 Σεπτεμβρίου 1972, σε αντίθεση με έντεκα ανυποψίαστους συμπατριώτες του. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών είχε βρεθεί αιχμάλωτος μαζί με την οικογένειά του και χιλιάδες ακόμα Εβραίους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέλσεν, απ’ όπου επίσης είχε καταφέρει να βγει ζωντανός!

Για τον λόγο αυτό πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει τον 89χρονο πλέον Λαντάνι ως τον «απόλυτο επιζήσαντα», αν και ο ίδιος αντιμετωπίζει με πικρό χιούμορ τον χαρακτηρισμό. «Δεν το γνωρίζω αυτό. Μπορώ, πάντως, να πω ότι δεν έχει υπάρξει ούτε μία βαρετή στιγμή στη ζωή μου».

Πράγματι ο παλαίμαχος Ισραηλινός αθλητής αποτελεί την προσωποποίηση της γνωστής ελληνικής παροιμίας «όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν του πεθαίνει». Διότι βρέθηκε δύο φορές στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, αλλά με κάποιον θαυματουργό τρόπο κατάφερε να επιβιώσει. Σίγουρα, πάντως, δεν φανταζόταν ότι η επιστροφή του στη Γερμανία, 28 χρόνια μετά τις κτηνωδίες των Ναζί που είχαν εκτυλιχθεί μπροστά στα παιδικά μάτια του, θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του.

Κι όμως αυτό συνέβη και μάλιστα στο πλαίσιο της γιορτής αδελφοσύνης των λαών όλου του πλανήτη, των Ολυμπιακών Αγώνων.

Τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου 1972, οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες εισέβαλαν στο κτίριο 41 του Ολυμπιακού Χωριού του Μονάχου, σκότωσαν τον προπονητή της πάλης Μοσέ Βάινμπεργκ και πέταξαν το πτώμα του απ’ το παράθυρο για να δείξουν στους Γερμανούς αστυνομικούς τις προθέσεις τους. Ο Λαντάνι κοιμόταν αμέριμνος σε κοντινό δωμάτιο στον κάτω όροφο, μέχρι που ο συγκάτοικός του, ο σκοπευτής Ζέλιγκ Στροχ, τον ξύπνησε λέγοντάς του «σήκω, Άραβες τρομοκράτες σκότωσαν τον Μόνι (σ.σ. Βάινμπεργκ)».

Ο Στροχ είχε τη φήμη του πλακατζή, αλλά εκείνη τη φορά ο τόνος της φωνής του ακούστηκε υπερβολικά σοβαρός στον Λαντάνι. Έτσι, ενώ φορούσε ακόμα τις πιτζάμες του, ο 36χρονος βαδιστής πήγε στην είσοδο του δωματίου, άνοιξε την πόρτα και έτυχε να ακούσει τη συνομιλία ειδικών φρουρών με έναν τρομοκράτη για το ενδεχόμενο παροχής των πρώτων βοηθειών από γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού σε κάποιον τραυματία. Ο Παλαιστίνιος αρνήθηκε κι όταν ένας φρουρός του είπε «γιατί είστε τόσο απάνθρωποι;», τού απάντησε «και οι Εβραίοι είναι απάνθρωποι».

«Τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά», θυμάται ο Λαντάνι, ο οποίος δεν είχε μυαλό για να οργανώσει σχέδιο διαφυγής. Όταν είδε από το παράθυρο μαζί με τον συγκάτοικό του λεκέδες από αίμα, αποφάσισαν να διαφύγουν από την πίσω πόρτα του διαμερίσματός τους. Ήξεραν ότι θα ήταν ορατοί από τους τρομοκράτες, όμως τα έπαιξαν όλα για όλα, νιώθοντας προφανώς ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. «Βγήκαμε έξω και προχωρήσαμε κατά μήκος του γκαζόν χωρίς να τρέχουμε ή να κάνουμε ζιγκ-ζαγκ, παρά μόνο με στιβαρό και αποφασιστικό περπάτημα. Ίσως ήταν χαζομάρα, αλλά το κάναμε», δήλωσε σε συνέντευξή του στο BBC πριν από μερικά χρόνια.

Ένας από τους επιζήσαντες τρομοκράτες κατέθεσε μετά τη σύλληψή του ότι είχε δει τους δύο Ισραηλινούς αθλητές να φεύγουν απ’ το κτίριο, κάτι που τους έκανε να πιστέψουν ότι ήταν πολύ αργά για να επεκτείνουν την επιχείρησή τους, ενώ κρατούσαν ήδη αρκετούς ομήρους.

Βρήκαν καταφύγιο στους Αμερικανούς

Ο Λαντάνι και ο Στροχ βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο όπου διέμεναν μέλη της πολυπληθούς αποστολής των ΗΠΑ. Ο Ισραηλινός βαδιστής χτύπησε μια πόρτα, την οποία άνοιξε ο προπονητής στίβου, Μπιλ Μπάουερμαν, στον οποίο εξήγησε τα καθέκαστα.

Ο Μπάουερμαν ήταν αυτός που ειδοποίησε πρώτος τη γερμανική αστυνομία για την τρομοκρατική εισβολή, ενώ ζήτησε και τη συνδρομή Αμερικανών στρατιωτών για την προστασία του (εβραϊκής καταγωγής) Μαρκ Σπιτς, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες είχε γράψει Ιστορία με την κατάκτηση επτά χρυσών μεταλλίων στην κολύμβηση.

Ο Λαντάνι, ο Στροχ και άλλοι τρεις συμπατριώτες τους που πήδησαν από μπαλκόνια και ξέφυγαν (όπως ο παλαιστής Γκαντ Τσομπάρι) γλίτωσαν, ενώ κανένα πρόβλημα δεν αντιμετώπισαν ούτε τα μέλη των αποστολών των υπόλοιπων χωρών. Δυστυχώς, όμως, το πλάνο αντιμετώπισης της κρίσης που είχαν καταστρώσει οι Γερμανοί εξελίχθηκε σε φιάσκο.

Ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις που αποδείχθηκαν άκαρπες, ακολούθησε το μακελειό που κόστισε τον θάνατο και των εννιά Ισραηλινών ομήρων (καθώς και πέντε τρομοκρατών και ενός Γερμανού αστυνομικού). Άλλοι δύο, ο Βάινμπεργκ κι ο αρσιβαρίστας, Γιοσέφ Ρομάνο, είχαν πέσει νεκροί από τα πυρά των τρομοκρατών από τις πρώτες στιγμές της επίθεσης.

Τα πρώτα ρεπορτάζ των διεθνών πρακτορείων μετέδιδαν συγκεχυμένες πληροφορίες και είχαν αναφέρει ότι και ο Λαντάνι ήταν ανάμεσα στους νεκρούς. Η αλήθεια αποκαταστάθηκε σύντομα, όμως το σοκ ήταν τεράστιο και για όσους είχαν γλιτώσει.

Ο πρωταθλητής του βάδην δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είχε βρεθεί στον θάνατο μέχρι την επιστροφή του στο Ισραήλ. «Κάποιοι φίλοι μου έσπευσαν να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν λες και ήμουν ένα φάντασμα που είχε επιστρέψει στη ζωή», έχει πει ο Λαντάνι, ο οποίος δεν μπορεί να ξεχάσει ότι στον διάδρομο του αεροδρομίου του Λοντ, στεκόταν δίπλα στα φέρετρα των έντεκα συντρόφων του που είχαν σκοτωθεί από τους τρομοκράτες.

Πώς βρέθηκε στο Μπέργκεν-Μπέλσεν

Ο Λαντάνι γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1936 στο Βελιγράδι και εκτός από Εβραίος στο θρήσκευμα, έχει και ουγγρική καταγωγή, όπως προδίδει το επώνυμό του (Ladany). Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στο Νόβι Σαντ, όπου διαμένουν ακόμα πολλοί εκπρόσωποι της ουγγρικής εθνοτικής ομάδας της Σερβίας.

Τέσσερις ημέρες μετά τα πέμπτα γενέθλια του μικρού Σαούλ, οι δυνάμεις του Άξονα εισέβαλαν στο Βελιγράδι και άρχισαν τις διώξεις των Εβραίων. Η οικογένεια Λαντάνι διέφυγε για το Νόβι Σαντ, όπου όμως ο πατέρας του συνελήφθη από τους κατακτητές. Κατάφερε γρήγορα να διαφύγει και έχοντας στην κατοχή του πλαστά έγγραφα, ταξίδεψε αεροπορικώς για τη Βουδαπέστη μαζί με τη σύζυγο, τον γιο και την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη κόρη του, Σος. Εκεί κατάφερε με τις οικονομίες του να νοικιάσει ένα διαμέρισμα και να πιάσει δουλειά σε φαρμακευτική εταιρία.

Λίγο αργότερα, τον Ιανουάριο το 1942, έλαβε χώρα η σφαγή του Νόβι Σαντ από ουγγρικές δυνάμεις του Άξονα που στοίχισε τη ζωή σε 4.000 ανθρώπους, ανάμεσά τους και οι θείοι του (η αδελφή της μητέρας του κι ο σύζυγός της). Γλίτωσε μόνο η έξι μηνών κόρη τους, Μάρτα, την οποία οι Λαντάνι υιοθέτησαν με όλες τις νόμιμες διαδικασίες και τη μεγάλωσαν σαν παιδί τους.

Όταν η στάση της Ουγγαρίας άλλαξε και οι Ναζί στράφηκαν εναντίον της, οι Λαντάνι έστειλαν τον μικρό Σαούλ σε μοναστήρι, για να είναι πιο ασφαλής, ορκίζοντάς τον να μην πει σε κανέναν ότι είναι Εβραίος. Στις 30 Ιουνίου 1944, ωστόσο, η οικογένεια αποφάσισε να διαφύγει στην Ελβετία, με ένα από τα τρένα που είχε διαθέσει ο Ούγγρος ακτιβιστής, Ρούντολφ Κάστνερ για τη διάσωση Εβραίων της χώρας. Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς είχαν παρουσιαστεί και ορισμένοι από τους 1.500 και πλέον επιβαίνοντας κατέληξαν αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέλσεν!

Έτσι άρχισε η περιπέτεια του οκτάχρονου Σαούλ, που διήρκεσε έξι μήνες. Είδε μπροστά στα μάτια του τους Ναζί να χτυπούν με μίσος τον πατέρα του, ενώ κάποια στιγμή έστειλαν και τον ίδιο στον θάλαμο αερίων, αλλά τον έβγαλαν πριν τον υποβάλουν στο θανατηφόρο βασανιστήριο για λόγο που δεν έμαθε ποτέ. Ευτύχησε εντέλει να βγει ζωντανός από τη σκληρή δοκιμασία, όπως και οι γονείς κι η αδελφή του, παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες και η πείνα είχε «θερίσει» πολλούς αιχμαλώτους.

Στις αρχές του 1945 οι Λαντάνι στάλθηκαν στην Ελβετία κι ύστερα απ’ το τέλος του πολέμου επέστρεψαν στο Βελιγράδι. Εκεί ο Σαούλ πληροφορήθηκε ότι αρκετοί συγγενείς του, ανάμεσά τους κι ο παππούς κι η γιαγιά του, είχαν σκοτωθεί στο Άουσβιτς. Το 1948 η οικογένεια αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.

Πρόλαβε να αγωνιστεί στο Μόναχο

Ο Λαντάνι άρχισε την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό ως μαραθωνοδρόμος παράλληλα με τις σπουδές του, σε ηλικία 18 ετών. Την κλίση του στο βάδην την ανακάλυψε ακόμα πιο αργά, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, οι στρατιώτες υποχρεώνονταν να μετέχουν σε τετραήμερες πεζοπορίες, στις οποίες εκείνος αποδείχθηκε ακούραστος κι έφτανε στον προορισμό πριν από τους συντρόφους του.

Άρχισε να εξασκεί μόνος του το ταλέντο του, με ατομικές προπονήσεις και σύντομα άρχισε να μετέχει σε αγώνες βάδην όπου σημείωσε επιτυχίες παρότι ήταν ήδη 26 ετών. Οι πρώτες διεθνείς διακρίσεις του, μάλιστα, ήρθαν ακόμα αργότερα. Το 1968 κατέρριψε το ρεκόρ διαδρομής ενός μεγάλου αγώνα στις ΗΠΑ και αργότερα πήρε μέρος στα 50 χλμ. βάδην στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού, όπου τερμάτισε 24ος.

Στους Μακκαβαϊκούς Αγώνες του 1969 κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια (στα 3, στα 10 και στα 50 χλμ. βάδην) και τρία χρόνια αργότερα κατέρριψε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στα 50 μίλια βάδην, το οποίο αντέχει έως σήμερα, μια και το αγώνισμα δεν διεξάγεται συχνά (7:23.50). Ο Λαντάνι ήταν ο μοναδικός αθλητής στίβου της ισραηλινής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου και πρόλαβε να αγωνιστεί στα 50 χλμ. στις 3 Σεπτεμβρίου 1972, καταλαμβάνοντας τη 19η θέση.

Εκεί έγινε για πρώτη φορά γνωστή η ιστορία που κουβαλούσε πίσω του, μια και εντυπωσίασε τους Γερμανούς με το πόσο καλά μιλούσε τη γλώσσα τους. Όταν ρωτήθηκε πώς αισθανόταν που θα αγωνιζόταν στη χώρα όπου είχε βιώσει την κόλαση, δεν μάσησε τα λόγια του. «Δεν μπορώ να πω ότι μισώ τους Γερμανούς. Σίγουρα όχι τη νεότερη γενιά, όμως δεν έχω καμία συμπόνια για την προηγούμενη που έχει κατηγορηθεί για όσα συνέβησαν κατά την περίοδο της εξουσίας των Ναζί».

Μετά τη συμμετοχή του στον αγώνα των 50 χλμ., ο Λαντάνι δήλωσε ότι ένιωσε λίγο αλαζονικά για το γεγονός ότι αγωνίστηκε στον τόπο του μαρτυρίου και συνάμα «περήφανος που είμαι Εβραίος».

Δεν σταμάτησε ποτέ να περπατάει

Ο Λαντάνι κέρδισε 28 εθνικούς τίτλους στο Ισραήλ και συνέχισε να μετέχει σε αγώνες μέχρι και σε προχωρημένη ηλικία. Όταν δεν μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός κόντρα στους νεότερους συναθλητές του, διαγωνιζόταν στις αντίστοιχες διοργανώσεις των βετεράνων, ενώ αγαπούσε το περπάτημα και ως καθημερινή συνήθεια.

Είχε καθιερώσει, μάλιστα, σε κάθε γενέθλιά του να περπατά τον αριθμό των ετών του σε χιλιόμετρα! Το 2012, όταν έκλεισε τα 76 του χρόνια, περπάτησε 76 χιλιόμετρα στην έρημο του Νέγκεβ και μόνο μετά τα 80 αποφάσισε να διαιρεί τον αριθμό διά δύο μια και οι δυνάμεις του είχαν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν. Όχι ότι είναι λίγα, φυσικά, τα 40 χιλιόμετρα για έναν ογδοντάχρονο.

Ο Λαντάνι ακολούθησε και ακαδημαϊκή καριέρα, ως λέκτορας στο τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και καθηγητής στο τμήμα Βιομηχανικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου του Μπεν Γκουριόν. Λόγω αυτής του της ιδιότητας έχει γυρίσει όλον τον κόσμο.

Τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει ευρύτερα γνωστή η απίστευτη ιστορία του, έχει μιλήσει σε πολλά διεθνή δίκτυα (Deutsche Welle, ESPN, BBC κ.ά.) για όσα έζησε στο Μπέργκεν-Μπέλσεν και κυρίως στο Μόναχο, στις 5 Σεπτεμβρίου 1972. Και φυσικά δεν έχει ξεχάσει τους έντεκα συμπατριώτες του που δεν στάθηκαν τυχεροί όπως εκείνος. Επισκέπτεται κάθε 6η Σεπτεμβρίου τους τάφους τους στο νεκροταφείο του Τελ Αβίβ (προφανώς θα το κάνει και αύριο, στα 89 του χρόνια) και τους αποδίδει τις δέουσες τιμές.

Να αναφέρουμε, για την Ιστορία, ότι νεκροί είχαν πέσει οι αρσιβαρίστες, Ζεέβ Φρίντμαν, Ντέιβιντ Μπέργκερ, Γιοσέφ Ρομάνο, οι παλαιστές, Ελιέζερ Χάλφιν και Μαρκ Σλάβιν, οι προπονητές Μοσέ Βάινμπεργκ (πάλη), Αμιτζούρ Σαπίρα (στίβος), Κέχατ Σορ (σκοποβολή) και Αντρέ Σπίτσερ (άρσης βαρών) και οι διαιτητές/κριτές Γιοσέφ Γκουτφρόιντ (πάλη) και Γιάκοβ Σπρίνγκερ (άρση βαρών).

Η μνήμη τους τιμάται κάθε χρόνο από το Ισραήλ, ενώ πλάκες με τα ονόματά τους υπάρχουν στο Ολυμπιακό Πάρκο του Μονάχου, που άνοιξε τις πύλες του το 2017 και στον χώρο όπου στεγαζόταν το Ολυμπιακό Χωριό, όπου έλαβε μέρος το πρώτο κεφάλαιο της τραγωδίας.

Πηγές: ifcj.org («Shaul Ladany – An Israeli Survivor»), Wikipedia («Shaul Ladany», «Munich massacre»), britannica.com («Munich Massacre»), sfi.usc.edu («Olympic Race Walker Shaul Ladany Survived Bergen-Belsen and the Munich Massacre»), alchetron.com («Shaul Ladany»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 5 Σεπτεμβρίου

2012: Ο Αριστείδης Μακροδημήτρης κατακτά το αργυρό μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο της κατηγορίας S2 με επίδοση 1:04.71 στους Παραολυμιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Το χρυσό μετάλλιο κερδίζει ο Κινέζος Γιανγκ Γιανγκ με παγκόσμιο ρεκόρ 1:00.90, και το χάλκινο ο Ρώσος Ντμίτρι Κοκάρεφ με 1:05.70..

2011: Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ανακοινώνει την οριστική αποχώρηση της οικογένειάς του από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός έπειτα από 32 χρόνια. Μαζί του αποχωρούν και έξι μέλη του Δ.Σ.

2006: Πεθαίνει από εγκεφαλική αιμορραγία ο παλαιστής Απόστολος Σουγκλάκος σε ηλικία 56 ετών, που έγινε ευρύτερα γνωστός από τους αγώνες κατς, που έδωσε στη δεκαετία του ’80 αλλά και την συμμετοχή του σε κινηματογραφικές ταινίες.

2003: Κυκλοφορεί το ντοκιμαντέρ του Βίκραμ Τζαγιάντι «Game Over: Kasparov and the Machine», το οποίο παρουσιάζει τον αγώνα του Γκάρι Κασπάροφ με τον ηλεκτρονική υπολογιστή της ΙΒΜ, «Deep Blue», το 1996 και το 1997.

2001: Η Φινλανδία συντρίβει με 5-1 την Εθνική μας στο Ελσίνκι, στο ντεμπούτο του Ότο Ρεχάγκελ στον ελληνικό πάγκο.

1998: Η Κύπρος πετυχαίνει τη μεγαλύτερη νίκη της ποδοσφαιρικής ιστορίας της κερδίζοντας 3-2 την Ισπανία στη Λευκωσία στο πλαίσιο των προκριματικών του Εuro 2000. Μετά τον αγώνα, ο προπονητής των “φούριας ρόχας” Javier Clemente παραιτείται.

1997: Οι «αθανάτοι» της ΔΟΕ αναθέτουν στην Αθήνα τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, στην ψηφοφορία που πραγματοποιείται στη Λωζάνη. Η ελληνική υποψηφιότητα είναι πρώτη σε ψήφους σε όλους τους γύρους της διαδικασίας και στον τελικό επικρατεί της Ρώμης με 66-41.

1993: Ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στις μοτοσικλέτες 500 cc, Γουέιν Ρέινι, παθαίνει κάταγμα στη σπονδυλική στήλη κατά την πτώση του στο γκραν πρι του Μιζάνο και μένει παράλυτος από τη μέση και κάτω.

1989: Η Κρις Έβερτ αποσύρεται από το επαγγελματικό τένις ύστερα από άκρως επιτυχημένη καριέρα 19 ετών. Στον τελευταίο της αγώνα γνωρίζει την ήττα από τη Ζίνα Γκάρισον με 2-0 σετ (7-6, 6-2) στο πλαίσιο του US Open.

1987: Ο Ιταλός Φραντσέσκο Πανέτα κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 3.000 μ. στιπλ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης με χρόνο 8:08.57. Πρόκειται για τον τελευταίο Ευρωπαίο δρομέα που κερδίζει το αγώνισμα σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

1983: Το “Sports Illustrated” γίνεται το πρώτο εβδομαδιαίο περιοδικό που έχει τετράχρωμες φωτογραφίες σε κάθε σελίδα.

1979: Η Αν Μέιερς γίνεται η πρώτη γυναίκα που υπογράφει συμβόλαιο με ομάδα του NBA, τους Ιντιάνα Πέισερς.

1971: Χρυσά μετάλλια κατακτούν στους Βαλκανικούς Αγώνες του Ζάγκρεμπ ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος στα 200 μ. με 21.3 και ο Χρήστος Παπανικολάου στο επί κοντώ με 5.35 μ.

1970: Ο πρωτοπόρος της γενικής κατάταξης των οδηγών στη Formula 1, Γιόχεν Ριντ, χάνει τη ζωή του σε δυστύχημα με τη Lotus του, στις δοκιμές του γκραν πρι της Μόντσα. Κανένας άλλος πιλότος δεν θα καταφέρει να περάσει σε βαθμούς τον Αυστριακό, ο οποίος θα γίνει ο μοναδικός πιλότος που θα κερδίσει τον παγκόσμιο τίτλο μετά θάνατον.

1962: Θεμελιώνεται το Γκολφ της Γλυφάδας.

1960: Ο 18χρονος Αμερικανός πυγμάχος, Κάσιους Κλέι, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 81 κιλών της πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες τη Ρώμης, νικώντας στον τελικό τον Πολωνό, Ζμπίγκνιεφ Πιετζικόφσκι.

1960: Η Αμερικανίδα σπρίντερ, Γουίλμα Ρούντολφ, κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 200 μ. των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης με χρόνο 24.0. Είναι το δεύτερο χρυσό της Ράντολφ στη διοργάνωση, ύστερα από εκείνο στα 100 μ.

1938: Ο διοπτροφόρος Βρετανός δρομέας, Σίντνεϊ Γούντερσον, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 1.500 μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Παρισιού με χρόνο 3:53.6. Δεύτερος τερματίζει ο Βέλγος Γιόζεφ Μόστερτ (3:54.5) και τρίτος ο Ιταλός χρυσός ολυμπιονίκης του 1932, Λουίτζι Μπεκάλι (3:55.2).

1931: Ο τερματοφύλακας της Σέλτικ, Τζον Τόμσον, χάνει τη ζωή του έπειτα από εσκεμμένο χτύπημα του επιθετικού της Ρέιντζερς, Σαμ Ίνγκλις.

1901: Ιδρύεται στο Σικάγο η πρώτη οργανωμένη λίγκα του μπέιζμπολ, η National Association of Professional Baseball Leagues.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News