Σταύρος Γεωργακόπουλος: Η έπαρση του Ολυμπιακού

Aνήκω σ’ εκείνους που πριν μπουν στη διαδικασία της κριτικής θα μετρήσουν προσεκτικά τα δεδομένα και δεν θα κατηγορήσουν εν θερμώ τους πάντες και τα πάντα. Το να χάνει, όμως, ο Ολυμπιακός τέσσερις βαθμούς με αντιπάλους τον Παναιτωλικό και τον Λεβαδειακό, μετά από διακοπή λόγω εθνικών ομάδων και σε φάσεις επαναπροσέγγισης της κορυφής, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Εκτός κι αν τους ενοχλεί ότι τα ματς ξεκινούν στις 4 το απόγευμα. Τι να πει κανείς;

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και για κανέναν, όπως παραδέχτηκε κι ο κόουτς Μεντιλίμπαρ στην τοποθέτησή του μετά το 2-2 με τον ουραγό της βαθμολογίας. Συμφωνώ με όλα όσα είπε και για τη δική του ευθύνη, αλλά και για τις ευθύνες όλων όσοι βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο.

Ασφαλώς κι απαγορεύεται για μία ομάδα που διανύει τα 100 χρόνια ιστορίας της -και θέλει όσο τίποτε άλλο να στεφθεί πρωταθλήτρια- να αντιμετωπίζει με τέτοια αφέλεια παιχνίδια που θα έπρεπε να έχουν τελειώσει πριν… αρχίσουν. Κάτι τέτοιο πήγε να γίνει την Κυριακή, αλλά δυστυχώς οι αποστάσεις έχουν μικρύνει τόσο, που κανένα ματς δεν τελειώνει απ’ το 21’, όταν ο Ολυμπιακός βρήκε για δεύτερη φορά τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα.

Είναι σύνηθες όταν ακολουθεί ευρωπαϊκό παιχνίδι, το μυαλό των παικτών να ταξιδεύει σ’ αυτό νωρίτερα απ’ όταν πρέπει. Εκεί ακριβώς οφείλει να επέμβει ο προπονητής για να περάσει τα σχετικά μηνύματα. Ο Νίκος Παπαδόπουλος δεν το παράτησε το ματς, ανακάτεψε την τράπουλα, κυρίως με τον Ζίνι, ο οποίος κέρδισε το πέναλτι που οδήγησε στο 2-1 λίγο πριν απ’ την ανάπαυλα. Πόση ώρα αλήθεια χρειάστηκε ο πάγκος του Ολυμπιακού για ν’ αντιληφθεί ότι ο δανεικός απ’ την ΑΕΚ Ανγκολέζος εξτρέμ δεν μπορεί να περιοριστεί απ’ τον Ντόη, την ώρα που ο Ροντινέι μόνο ως δεξιός μπακ δεν έπαιζε; Για ποιον λόγο, επίσης, ενώ στην ανάπαυλα έγιναν οι σχετικές παρατηρήσεις οι «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν νωθροί στο χορτάρι;

Ο κόουτς κι εδώ έδωσε την εξήγηση. Οταν πέσει ο ρυθμός είναι δύσκολο να ανεβεί απ’ τους ίδιους παίκτες μέσα σε λίγα λεπτά. Καλό είναι, λοιπόν, να γίνουν νωρίς όσα πρέπει όταν οι οιωνοί δεν είναι θετικοί, όπως φάνηκε από το 25’ και μετά. Αν θελήσουμε να μπούμε σε υποθετικές συζητήσεις, δεν θα καταλήξουμε ποτέ, επειδή πάντα καλύτερος παίκτης είναι εκείνος που… δεν έπαιξε. Με τα «αν» δεν βγαίνει άκρη.

Η ουσία της ιστορίας, ωστόσο, είναι ότι ο κάτοχος του Κόνφερενς Λιγκ δεν βρήκε απέναντί του μια ομάδα που έπαιζε με πούλμαν στην άμυνα. Καμικάζι ήταν οι παίκτες του Λεβαδειακού, δεν το έβαλαν κάτω, παρότι βρέθηκαν πίσω με δύο γκολ απ’ τα αποδυτήρια και τελικά πήραν δίκαια τον βαθμό απέναντι σε έναν αντίπαλο που όταν πελαγώνει δεν υπάρχει κάποιος να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Σε παιχνίδια όπως αυτό, η δουλειά του προπονητή δεν έχει να κάνει τόσο με το αγωνιστικό σκέλος, όσο με το ψυχολογικό. Να πείσει δηλαδή τους παίκτες του να δώσουν το 100% για να καθαρίσουν το τρίποντο πάση θυσία.

Είναι αβάσταχτη η ελαφρότητα τού να δέχεται ο Ολυμπιακός δύο γκολ σε διάστημα δεκαπέντε λεπτών από μία ομάδα που σκοράρει με το… σταγονόμετρο! Για να το κάνει, όμως, αυτό ο φιλότιμος και παθιασμένος Λεβαδειακός, κάποιος ή κάποιοι του το επέτρεψαν. Φάνηκαν αδύναμοι να υπερασπιστούν τα κεκτημένα, δηλαδή τα γκολ του Τσικίνιο και του Ελ Καμπί.

Με δύο λόγια, ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα δείχνει έπαρση σε κάποια παιχνίδια κι όταν αυτό συμβαίνει, το αντίτιμο είναι πολύ βαρύ. Το πόσο θα στοιχίσουν τελικά αυτοί οι χαμένοι βαθμοί απέναντι σε μικρομεσαίους αντιπάλους στο Φάληρο θα φανεί στην τελική σούμα, αλλά σίγουρα τέτοιες γκέλες πονάνε και πονάνε πολύ…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News