Σαν Σήμερα - Αλμπερίκο Εβάνι: Ο πολύτιμος ρολίστας που χάρισε στη Μίλαν ένα Διηπειρωτικό

Για να φτάσει μια ομάδα στην κορυφή του κόσμου δεν αρκεί να έχει «αστέρες» πρώτης γραμμής στη σύνθεσή της. Χρειάζεται και λιγότερο προβεβλημένους, πλην ταλαντούχους, ρολίστες.

Τέτοια περίπτωση ήταν στη μεγάλη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι ο Αλμπερίκο Εβάνι. Ήταν ένας πολύ καλός πλάγιος χαφ με εξαιρετικό αριστερό πόδι, ο οποίος όμως δεν είχε τη φήμη του Ρουντ Γκούλιτ, του Μάρκο Φαν Μπάστεν και του Φρανκ Ράικαρντ που είχαν ανεβάσει επίπεδο τους «ροσονέρι». Ούτε θεωρούνταν τόσο απαραίτητος όσο ο ηγέτης της άμυνας Φράνκο Μπαρέζι ή ακόμα κι ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι ή ο Κάρλο Αντσελότι, που ήταν βασικά στελέχη της Εθνικής Ιταλίας.

Στις 17 Δεκεμβρίου 1989, ωστόσο, ήταν η σειρά του Εβάνι να πάρει όλη τη δόξα, στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου κόντρα στη Νασιονάλ Μεντεγίν στο Τόκιο. Ο αγώνας είχε οδηγηθεί στην παράταση ύστερα από ένα στείρο παιχνίδι, με λίγες φάσες μπροστά στις δύο εστίες και όλα έδειχναν ότι όδευε προς τη διαδικασία των πέναλτι. Μέχρι το 119ο λεπτό, όταν η Μίλαν κέρδισε ένα φάουλ ελάχιστα έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή του άγνωστου ακόμη στο ευρύ κοινό τερματοφύλακα της κολομβιανής ομάδας, Ρενέ Ιγκίτα.

Η θέση της μπάλας προδιέθετε για εκτέλεση με το δεξί πόδι από τον Ντοναντόνι. Όμως, αυτός που πήρε φόρα και σούταρε ήταν ο αριστεροπόδαρος Εβάνι, ο οποίος πέρασε την μπάλα από το πλάι του τείχους και με τη βοήθεια μιας ανεπαίσθητης κόντρας στο πόδι του Τζον Τρέγιες, δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στον Ιγκίτα.

Η Μίλαν ήταν πρωταθλήτρια κόσμου για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1969 κι ο σκόρερ του «χρυσού» γκολ (που κέρδισε το έπαθλο του MVP, δηλαδή ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο από τη χορηγό Toyota) βρισκόταν για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα λίγων ημερών στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Η πρώτη φορά που είχε ξεφύγει απ’ την απλή αναφορά ως άξιος συμπαραστάτης των αστεράτων συμπαικτών του ήταν στις 7 Δεκεμβρίου, στον δεύτερο τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ κόντρα στην Μπαρτσελόνα, στο Σαν Σίρο.

Ο Κίκο (όπως ήταν το χαϊδευτικό του) είχε στείλει τότε την μπάλα στα δίχτυα με ένα ευθύβολο σουτ, ύστερα από στρώσιμο της μπάλας απ’ τον Ντοναντόνι. Τότε είχε αποδείξει για πρώτη φορά ότι μάλλον δεν ήταν ένας απλός ρολίστας αλλά κάτι παραπάνω για μία από τις κορυφαίες ομάδες που έχουν εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Αυτήν τη γνώμη είχαν σίγουρα οι τιφόζι της Μίλαν που είχαν παρακολουθήσει την πορεία του Εβάνι από την Primavera μέχρι την πρώτη ομάδα, η οποία είχε συμπέσει με την πιο ζόρικη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Γι’ αυτό και δεν τον έχουν ξεχάσει ποτέ, σε αντίθεση με άλλους, πιο διαφημισμένους άσους, που είχαν λιγότερο σημαντική προσφορά.

Ντεμπούτο με τη Μίλαν στη Serie B

Γεννημένος την Πρωτοχρονιά του 1963 στη Μάσα, μια κωμόπολη της Τοσκάνης μερικά χιλιόμετρα μακριά απ’ την Πίζα, ο Εβάνι εντάχθηκε στις ακαδημίες της Μίλαν στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών. Στα πρώτα του βήματα αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού μπακ και ως τέτοιος έκανε και το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα στις 21 Ιουνίου 1981.

Το ντεμπούτο δεν ήταν… γκλαμουράτο, μια και έλαβε χώρα στο πλαίσιο της Serie B. Οι «ροσονέρι» είχαν υποβιβαστεί έναν χρόνο νωρίτερα λόγω της εμπλοκής παικτών τους στο σκάνδαλο παράνομου στοιχηματισμού (το διαβόητο Totonero) κι έπαιζαν στην Πεσκάρα στην τελευταία αγωνιστική εκείνης της περιπέτειας. Οι γηπεδούχοι πήραν από νωρίς προβάδισμα με 1-0, όμως η Μίλαν είχε εξασφαλίσει μαθηματικά την άνοδο κι ο προπονητής, Ίταλο Γκαλμπιάτι, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει από την έναρξη του δευτέρου μέρους τον 18χρονο αμυντικό, ο οποίος είχε υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο λίγους μήνες νωρίτερα.

Ο Εβάνι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την ήττα της ομάδας του στο ντεμπούτο του, από την επόμενη σεζόν, όμως, άρχισε να αναλαμβάνει όλο και πιο ενεργό ρόλο. Είχε μάθει από τους γονείς του ότι έπρεπε να εργάζεται σκληρά για να κερδίσει καθετί κι αυτό έκανε και ως παίκτης της Serie A. Προς το τέλος του πρωταθλήματος κέρδισε θέση στο βασικό σχήμα και με την παρουσία του βοήθησε την ομάδα να κάνει ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων, το οποίο όμως δεν έφτασε για να τη σώσει από τον νέο (αγωνιστικό αυτήν τη φορά) υποβιβασμό.

Όντας βασικός πλέον στο αριστερό άκρο της άμυνας, ο αριστεροπόδαρος άσος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της άνετης κατάκτησης του πρωταθλήματος της Serie B της περιόδου 1982-83, μαζί με τον ήδη διεθνή αμυντικό Φράνκο Μπαρέζι, τον Μάουρο Τασότι και τον έμπειρο Σκωτσέζο επιθετικό Τζο Τζόρνταν. Μαζί του είχε αναδειχθεί και ο συντοπίτης του, Σέρτζιο Μπατιστίνι, ο οποίος ήταν και «σειρά» του στην Primavera της Μίλαν.

Τον Οκτώβριο του 1983 έστρεψε για πρώτη φορά πάνω του τα βλέμματα όλων των Ιταλών φιλάθλων χάρη στα δύο εντυπωσιακά γκολ που πέτυχε με το αριστερό του πόδι στην εντός έδρας νίκη επί της Κατάνια με 2-1. Ήταν τα πρώτα τέρματα που σημείωσε στην κορυφαία κατηγορία.

Πέρασε μπροστά λόγω Μαλντίνι

Ως ένας από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας των «ροσονέρι» να επιστρέψουν εκεί όπου πραγματικά ανήκαν, ο Εβάνι αντιμετωπίστηκε με σεβασμό από τους προπονητές τους όταν ξεπετάχθηκε ο χαρισματικός Πάολο Μαλντίνι, που αγωνιζόταν κι αυτός στο αριστερό άκρο της άμυνας. Του άλλαξαν καθήκοντα, λοιπόν, αντί να τον αφήσουν στον πάγκο!

Πρώτος τον χρησιμοποίησε σε ρόλο αριστερού χαφ ο Νιλς Λίντχολμ, αυτός που τον καθιέρωσε όμως στη νέα του θέση ήταν ο Αρίγκο Σάκι, ο οποίος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία το καλοκαίρι του 1987. Αν και δεν ήταν ταχύς, ο 24χρονος πλέον Κίκο ήταν πολύτιμος στην ανάπτυξη της ομάδας, κάτι που έκανε και τα χρόνια που αγωνιζόταν ως μπακ. Λόγω της σωματοδομής του προσαρμόστηκε εύκολα στο απαιτητικό παιχνίδι κατοχής που είχε καθιερώσει ο Σάκι, ενώ με το αριστερό του πόδι δημιουργούσε κινδύνους με τις εκτελέσεις φάουλ.

Ο Εβάνι ήταν πολύτιμο «γρανάζι» της Μίλαν που (με τον μεγιστάνα Σίλβιο Μπερλουσκόνι ως ιδιοκτήτη) κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1988, έχοντας «αστέρια» τους νεοφερμένους Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν (αν και ο δεύτερος έπαιξε λίγο, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού στον αστράγαλο). Κομβικός, όμως, ήταν ο ρόλος του και στην πορεία για την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1989, που θεμελίωσε τον μύθο της Grande Milan, μίας από τις κορυφαίες ποδοσφαιρικές ομάδες όλων των εποχών.

Αυτός δημιούργησε το γκολ με το οποίο ο Φαν Μπάστεν έδωσε προβάδισμα στους «ροσονέρι» στο Βελιγράδι, στο περίφημο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα που επαναλήφθηκε από την αρχή, μία ημέρα μετά τη διακοπή του στο 71ο λεπτό (οι Γιουγκοσλάβοι προηγούνταν 1-0, με το οποίο θα έπαιρναν την πρόκριση). Το τελικό 1-1 οδήγησε τις δύο ομάδες στα πέναλτι, όπου η Μίλαν επικράτησε 4-2 και πέρασε στους «8», με τον Εβάνι να ευστοχεί στην τρίτη εκτέλεση.

Έπαιξε βασικός στους προημιτελικούς με τη Βέρντερ Βρέμης (0-0, 1-0) και στον πρώτο ημιτελικό με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη (1-1), όχι όμως και στο ιστορικό 5-0 της ρεβάνς στο Σαν Σίρο. Στον πάγκο έμεινε και στον τελικό με τη Στεάουα Βουκουρεστίου (4-0), αφού ο Σάκι προτίμησε τον πιο αμυντικογενή Άντζελο Κολόμπο σε έναν σύνθετο ρόλο μεταξύ πλάγιας γραμμής και άξονα.

Η γνώμη του Σάκι για την αξία του, πάντως, δεν είχε αλλάξει. Ανέκαθεν έλεγε ότι ήταν τόσο έξυπνος μες στο γήπεδο, που τον ένιωθε ως δεύτερο προπονητή της ομάδας εντός του αγωνιστικού χώρου. Δεν αμφέβαλλε επίσης ποτέ για το ότι θα έφερνε εις πέρας όποιον ρόλο του ανέθετε στο παιχνίδι, ακόμα κι όταν τον χρησιμοποιούσε ως αλλαγή. Και δικαιώθηκε όταν είδε τον Κίκο να σημειώνει τα γκολ που χάρισαν στη Μίλαν το Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.

Το πλήρωμα του χρόνου και η Σαμπντόρια

Η Μίλαν αναδείχθηκε ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1990 με τον Εβάνι παρόντα αυτήν τη φορά στον τελικό (1-0 την Μπενφίκα με γκολ του Ράικαρντ). Την επόμενη σεζόν, ο έμπειρος μέσος δεν έπαιξε στον τελικό του Διηπειρωτικού (3-0 την Ολίμπια Ασουνσιόν), ήταν όμως βασικός συντελεστής στην πορεία προς τον τίτλο στη Serie A – αφού στο μεταξύ η Νάπολι είχε αποδιοργανωθεί λόγω της τιμωρίας του Ντιέγκο Μαραντόνα για χρήση ναρκωτικών.

Ο Σάκι αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία το καλοκαίρι του 1991 και ο Φάμπιο Καπέλο που τον αντικατέστησε, στηρίχθηκε στον Εβάνι για να οδηγήσει τους «ροσονέρι» στην κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος. Το καλοκαίρι του 1992, όμως, έφερε με ποσό-ρεκόρ απ’ την Τορίνο τον Τζιανλουίτζι Λεντίνι, ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού εξτρέμ κι ο Κίκο υποχρεώθηκε να γυρίσει στον άξονα, δίπλα στον Ράικαρντ. Όποτε αγωνιζόταν, δηλαδή, μια και συχνά έμενε στον πάγκο, όπως στον χαμένο τελικό του Champions League με τη Μαρσέιγ.

Το πλήρωμα του χρόνου είχε έρθει για τον εργατικό χαφ, ο οποίος στο τέλος της σεζόν 1992-93 αποχώρησε από τη Μίλαν και εντάχθηκε στη Σαμπντόρια. Ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον είχε διαδεχθεί τον Βούγιαντιν Μπόσκοφ στην τεχνική ηγεσία της ομάδας της Γένοβας, η οποία είχε καλύψει το κενό του Τζιανλούκα Βιάλι (που είχε πάρει μεταγραφή στη Γιουβέντους) αποκτώντας ως δανεικό από τη Μίλαν τον Γκούλιτ. Ο Ντέιβιντ Πλατ, ο Τζιανλούκα Παλιούκα, ο Ατίλιο Λομπάρντο, ο Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς και φυσικά ο «αρχιπιστός» Ρομπέρτο Μαντσίνι, ήταν τα δυνατά ονόματα της «Σαμπ» που συνέχισε να διακρίνεται εντός και εκτός συνόρων.

Ο Εβάνι επέστρεψε στη γνώριμη θέση του αριστερού χαφ και οι καλές του εμφανίσεις έφεραν την κλήση του στην Εθνική Ιταλίας, όπου προπονητής ήταν από τον Νοέμβριο του 1991 ο Σάκι. Εκείνος τον είχε χρίσει για πρώτη φορά διεθνή τον Δεκέμβριο του 1991, σε ένα εντός έδρας ματς με την Κύπρο (2-0) και ήταν πολύ χαρούμενος που τον έβλεπε να βρίσκει τη φόρμα του στην τελική ευθεία πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.

Εύστοχος και στον τελικό του Μουντιάλ

Στις ΗΠΑ ο Εβάνι δεν στάθηκε τυχερός, μια και υπέστη θλάση στη γάμπα στον πρώτο αγώνα με την Ιρλανδία (0-1) και η αρχική εκτίμηση των γιατρών ήταν ότι θα έχανε το υπόλοιπο τουρνουά. Η «Σκουάντρα Ατζούρα» πέρασε από σαράντα κύματα αλλά έφτασε στον τελικό με αντίπαλο τη Βραζιλία κι εκεί ο Σάκι αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει λίγο μετά την έναρξη της παράτασης, παρότι δεν ήταν 100% έτοιμος. Είχε κατά νου και την προοπτική των πέναλτι.

Ο αγώνας οδηγήθηκε πράγματι στην ψυχοφθόρο διαδικασία κι ο Κίκο ήταν ένας από τους δύο μόλις παίκτες της Ιταλίας που ευστόχησε, δίνοντάς της μάλιστα προσωρινό προβάδισμα με 2-1. Ωστόσο, ο Ντανιέλε Μασάρο κι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο απέτυχαν να κάνουν το ίδιο (νωρίτερα είχε αστοχήσει και ο Φράνκο Μπαρέζι) και το τρόπαιο κατέληξε με δραματικό τρόπο στη «σελεσάο», η οποία ήταν ελαφρώς καλύτερη στην κανονική διάρκεια του τελικού.

Ο Εβάνι έχασε έτσι την ευκαιρία να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής και με την εθνική του ομάδα και στα 31 του έβλεπε την κλεψύδρα της καριέρας του σιγά-σιγά να αδειάζει. Από τη σεζόν που ακολούθησε μετατοπίστηκε στον άξονα της μεσαίας γραμμής της Σαμπντόρια, η οποία παρέμενε υπολογίσιμη δύναμη στη Serie A παρά τον πρόωρο θάνατο του προέδρου της, Πάολο Μαντοβάνι. Το 1996 επέστρεψε στη γνώριμη θέση του αριστερού μπακ, όπως στα νιάτα του, στη Μίλαν.

Το καλοκαίρι του 1997 τα πράγματα στη «Σαμπ» είχαν αρχίσει να χειροτερεύουν και ο Κίκο μεταπήδησε στη Ρετζιάνα, η οποία αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. Όμως, δεν βρισκόταν πλέον σε καλή κατάσταση κι αποχώρησε ύστερα από έξι μήνες, βρίσκοντας καταφύγιο στην άσημη Καραρέζε της Serie C1, όπου έκλεισε την καριέρα του το 1998. Ήταν πλέον 35 χρόνων, ενώ και οι ουκ ολίγοι μυϊκοί τραυματισμοί που είχε περάσει, τον είχαν επιβαρύνει πολύ.

Έσωσε τη «Σαμπ» στο… και πέντε

Το όνομα του Εβάνι βρέθηκε για τελευταία φορά στην επικαιρότητα το καλοκαίρι του 2025, με την περιπέτεια που πέρασε ως προπονητής της Σαμπντόρια μέχρι να την οδηγήσει στην επίτευξη της παραμονής στη Serie B.

Ο παλαίμαχος διεθνής μέσος είχε στραφεί στην προπονητική σχεδόν με το που κρέμασε τα παπούτσια του, όμως οι εμπειρίες του περιορίζονταν στις νεαρές ηλικίες. Από τα τμήματα υποδομής της Μίλαν, μέχρι τις «μικρές» εθνικές ομάδες της Ιταλίας, αλλά και στους άνδρες ως συνεργάτης του Μαντσίνι μαζί με τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1982, Γκαμπριέλε Οριάλι.

Το… καλλιτεχνικό λουκ που είχε λανσάρει ο Εβάνι είχε γίνει αντικείμενο συζητήσεων (έως και ειρωνικών σχολίων) τις μέρες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2021, που έληξε με θρίαμβο της «Σκουάντρα Ατζούρα». Πολλοί φίλαθλοι χρειάστηκαν μέρες για να καταλάβουν ότι ο καλοντυμένος κύριος με τα γυαλιά και το περιποιημένο μουστάκι, που έδινε το χαρτάκι με τις αλλαγές στον τέταρτο διαιτητή, ήταν ο καταξιωμένος μέσος του παρελθόντος.

Ο Εβάνι κλήθηκε να αναλάβει στην τεχνική ηγεσία των «μπλουτσερκιάτι» τον Απρίλιο του 2025, έχοντας για συνεργάτη τον παλιό του συμπαίκτη, Λομπάρντο. Στις λίγες αγωνιστικές που απέμεναν, όμως, δεν κατάφερε να αλλάξει πολλά ώστε να αποτρέψει το μοιραίο.

Λίγες ημέρες αργότερα, ωστόσο, η αφαίρεση βαθμών από την Μπρέσια έδωσε… από το πουθενά στην ομάδα της Γένοβας μια δεύτερη ευκαιρία, μια και την έστειλε στο διπλό μπαράζ με τη Σαλερνιτάνα. Με δυο καθαρές νίκες η Σαμπντόρια επέστρεψε από την «κόλαση» της Serie C, όμως ο παλαίμαχος μέσος δεν συνέχισε στο τιμόνι της και στην τρέχουσα σεζόν.

Πηγές: sempremilan.com («Unsung heroes in the history of AC Milan: Part five – Alberico Evani), calciopedia.com.br («Alberico Evani: operário de luxo num Milan cheio de estrelas»), en.wikipedia.org («Alberico Evani», «1989 Intercontinental Cup», «Arrigo Sacchi»), transfermarkt.com («Alberico Evani»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 17 Δεκεμβρίου

2021: Πεθαίνει σε ηλικία 85 ετών ο παλαίμαχος μεσοαμυντικός του Ολυμπιακού, Μίμης Στεφανάκος.

2019: Η Αγγλίδα Φάλον Σέροκ γίνεται η πρώτη παίκτρια των νταρτς (βελάκια) που κερδίζει αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της PDC. Επικρατεί με 3-2 σετ του Τεντ Έβετς.

2017: Ο διεθνής Βραζιλιάνος μεσοεπιθετικός Κακά (Μίλαν, Ρεάλ Μαδρίτης, Σάο Πάουλο) ανακοινώνει την αποχώρηση του από τη δράση.

2015: Η Τσέλσι ανακοινώνει το τέλος της συνεργασίας της με τον προπονητή, Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος είχε αναλάβει για δεύτερη φορά τα ηνία της το καλοκαίρι του 2013.

2000: Η Λίβερπουλ νικά 1-0 τη Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Όλντ Τράφορντ με γκολ του Ντάνι Μέρφι και δίνει τέλος στο αήττητο σερί 36 εντός έδρας αγώνων της στην Premier League.

1998: Ο Ολυμπιακός προκρίνεται στους «16» του Κυπέλλου Ελλάδας μια και νικά με 3-1 τον Άρη στο γήπεδο Χαριλάου σ’ ένα επεισοδιακό παιχνίδι το οποίο διακόπτεται τέσσερις φορές λόγω επεισοδίων, αλλά ολοκληρώνεται κανονικά.

1997: Η Εθνική Ελπίδων του Γιάννη Κόλλια προκρίνεται στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ-21, παρά την ήττα με 4-2 από την Αγγλία στο Νόριτς, μια και είχε νικήσει με 2-0 στον πρώτο αγώνα στο Ηράκλειο. Βασικά στελέχη της ομάδας μας είναι οι Γιώργος Καραγκούνης, Νίκος Λυμπερόπουλος, Παντελής Κωνσταντινίδης, Ιεροκλής Στολτίδης, Γιάννης Γκούμας, Τραϊανός Δέλλας, Άγγελος Μπασινάς, Βασίλης Λάκης, Δημήτρης Μαυρογενίδης κ. ά.

1996: Η Τορίνο γιορτάζει τα 90ά της γενέθλια με έναν ασυνήθιστο τρόπο, καθώς παρουσιάζει σε έκθεση στο φουαγιέ του Teatro Regio απομεινάρια από το αεροπορικό δυστύχημα της 4ης Μαΐου 1949, στο οποίο αφανίστηκε η κορυφαία ομάδα της ιστορίας της. Εκτίθενται ποδοσφαιρικά παπούτσια, κατεστραμμένες βαλίτσες, συντρίμμια, η προπέλα του αεροπλάνου και φωτογραφίες.

1991: Oι Κλίβελαντ Καβαλίερς νικούν τους Μαϊάμι Χιτ με 148-80 και σημειώνουν ρεκόρ ευρύτερης νίκης στο ΝΒΑ. Θα το καταρρίψουν οι Μέμφις Γκρίζλις στις 2 Δεκεμβρίου 2021, όταν θα συντρίψουν με 152-79 τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ.

1989: Ντεμπούτο με τον Παναθηναϊκό κάνει ο Κριστόφ Βαζέχα στον αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της ΑΕΚ (0-0).

1984: Η ομάδα τένις ανδρών των ΗΠΑ, την οποία απαρτίζουν οι Τζον Μάκενρο και Πίτερ Φλέμινγκ, γνωρίζει την πρώτη ήττα στον 14ο αγώνα της για το Davis Cup. Τον τίτλο θα κατακτήσει η Σουηδία με τους Στέφαν Έντμπεργκ και Άντερς Γιάριντ.

1972: Με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Αντωνιάδη που σημειώνει χατ τρικ, ο Παναθηναϊκός νικά με 3-1 την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, στο ντέρμπι της 12ης αγωνιστικής της Α’ Εθνικής.

1963: Για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα η Χρυσή Μπάλα απονέμεται σε έναν τερματοφύλακα: τον Σοβιετικό Λεβ Γιασίν της Ντινάμο Μόσχας, ο οποίος παίρνει περισσότερες ψήφους από τον μέσο της Μίλαν, Τζιάνι Ριβέρα και τον επιθετικό της Τότεναμ, Τζίμι Γκριβς.

1957: Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης κερδίζει για πρώτη φορά στην καριέρα του τη Χρυσή Μπάλα, μια και επικρατεί στην ψηφοφορία του αμυντικού της Άρσεναλ, Μπίλι Ράιτ και του μέσου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ντάνκαν Έντουαρντς.

1955: Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος της β’ περιόδου του δεκαπενθήμερου αυτοκινητιστικού περιοδικού «Το Βολάν» που εκδίδει ο Μπάμπης Διαμαντόπουλος, ο οποίος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Θείος». Περιέχει μεταξύ άλλων ρεπορτάζ και φωτογραφίες αγώνων αυτοκινήτου αλλά και διαφημίσεις, όπου η κατανάλωση βενζίνης δεν μετριέται σε λίτρα αλλά σε χιλιόμετρα ανά δοχείο, κατάλοιπο της περιόδου του πολέμου όπου τα τζιπ είχαν μπιτόνια στο πίσω μέρος τους.

1952: Ο 39χρονος Άρτσι Μουρ νικά τον Τζόι Μάξιμ στον 15ο γύρο και γίνεται ο γηραιότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στα ημιβαρέα βάρη της επαγγελματικής πυγμαχίας. Θα διατηρήσει τον τίτλο για δέκα χρόνια, επίδοση που επίσης αποτελεί ρεκόρ στην κατηγορία.

1950: Ο Πανιώνιος νικά με 5-2 τον Φωστήρα στη Νέα Σμύρνη και εξασφαλίζει τον τίτλο του πρωταθλητή Αθηνών για πρώτη φορά στην ιστορία του. Βασικά στελέχη των «κυανέρυθρων» είναι οι Νίκος Πεντζαρόπουλος, Γιάννης Σκορδίλης, Φώτης Τσολιάς, Βασίλης Στάικος, Γιάννης Κερδεμελίδης, Κωστάρας Σωτηριάδης και ο νεαρός Κώστας Νεστορίδης που αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με επτά τέρματα.

1933: Το NFL εισάγει την επίσημη στατιστική στον πρώτο αγώνα των πλέι οφ για το πρωτάθλημα (Σικάγο Μπίαρς-Νιου Γιορκ Τζάιαντς 23-21).

1903: Οι αδελφοί Όρβιλ και Γουίλμπορ Ράιτ πραγματοποιούν την πρώτη επιτυχημένη πτήση με αεροπλάνο στο Κίτι Χοκ της Βόρειας Καρολίνας.