Σαν Σήμερα - Γιόζεφ Μάζοπουστ: O πρώτος Ανατολικοευρωπαίος που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα

Οι νεότεροι φίλαθλοι που θα ανατρέξουν στη λίστα με τους νικητές της Χρυσής Μπάλας, είναι πιθανό να παραξενευτούν μόλις δουν το όνομα του Γιόζεφ Μάζοπουστ.

Είναι λογικό. Ο Τσεχοσλοβάκος μέσος που κέρδισε τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή της χρονιάς στις 18 Δεκεμβρίου 1962, δεν αγωνίστηκε ποτέ σε κάποιον μεγάλο σύλλογο της Γηραιάς Ηπείρου όπως ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ή ο Ρεϊμόν Κοπά, ώστε το όνομά του να γίνει ευρύτερα γνωστό. Ούτε κατέκτησε κάποιο ευρωπαϊκό τρόπαιο με την Ντούκλα Πράγας, την ομάδα στην οποία πέρασε τα χρόνια της ακμής του.

Πέτυχε, ωστόσο, κάτι πολύ σημαντικό τη χρονιά που του απονεμήθηκε το έπαθλο από το γαλλικό περιοδικό France Football. Ήταν ο ιθύνων νους της Εθνικής Τσεχοσλοβακίας που είχε φτάσει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και είχε χάσει στις λεπτομέρειες το τρόπαιο από την πανίσχυρη Βραζιλία.

Για να καταλάβετε πόσο βαρύνουσα σημασία είχε η διάκριση στο κορυφαίο ραντεβού των εθνικών ομάδων, ο Μάζοπουστ επικράτησε στην ψηφοφορία (65-53) του Εουσέμπιο, ο οποίος είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου με την Μπενφίκα. Η Πορτογαλία, όμως, είχε αποτύχει να προκριθεί στην τελική φάση του Μουντιάλ της Χιλής, ενώ η Ντούκλα είχε φτάσει τουλάχιστον μέχρι τους «8» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου την απέκλεισε η Τότεναμ.

Ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ο «μαύρος πάνθηρας» από τη Μοζαμβίκη είχε μόλις ξεπεταχθεί στο προσκήνιο, σε αντίθεση με τον Μάζοπουστ που ήταν πιο παλιά καραβάνα. Όπως και να ‘χει, πάντως, ο Τσεχοσλοβάκος άσος έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής από χώρα του Ανατολικού Μπλοκ που κέρδισε αυτήν τη διάκριση. Και όσοι θυμούνται τις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου, μπορούν να αντιληφθούν ότι οι δυτικοί δεν θα ψήφιζαν κάποιον ποδοσφαιριστή που απλώς έτυχε να τα πάει καλά με τις ομάδες του εκείνη τη χρονιά, παρά μόνο αν το άξιζε 100%.

Ενδεικτικό της κλάσης του είναι ότι το 2000 πρώτευσε σε μια ψηφοφορία για την κορυφαία προσωπικότητα του 20ού αιώνα στο τσέχικο ποδόσφαιρο, ενώ μια ομάδα ειδικών έκρινε ότι ήταν ο κορυφαίος Τσέχος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. To 2003 οι συμπατριώτες του τον ανέδειξαν κορυφαίο ποδοσφαιριστή της πεντηκονταετίας στην ψηφοφορία που είχε οργανώσει η ΟΥΕΦΑ για το Ιωβηλαίο της και λίγο καιρό αργότερα ο Πελέ τον συμπεριέλαβε στην (αμφιλεγόμενη) λίστα του με τους 125 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές σε όλο τον κόσμο.

Όπως και στην περίπτωση του Ομάρ Σίβορι, ο οποίος είχε κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα το 1961, έτσι και σ’ αυτήν του Μάζοπουστ τα ελάχιστα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα με φάσεις από την καριέρα του μας δίνουν μια μικρή, αλλά αρκετά αντιπροσωπευτική γεύση για το τι ποδοσφαιριστής ήταν.

Σε αντίθεση με τον Ιταλοαργεντινό που αγωνιζόταν στην επίθεση, ο Τσεχοσλοβάκος ήταν ένας καθαρόαιμος κεντρικός χαφ (με το «6» στην πλάτη), ο τρόπος παιχνιδιού του οποίου έμοιαζε πολύ με εκείνον του Γιόζεφ Μπόζικ της μεγάλης Ουγγαρίας των ’50s. Διέθετε εξαίρετη τεχνική κατάρτιση χωρίς να είναι φαντεζί, ενώ οργάνωνε το παιχνίδι ξεκινώντας ακόμα και λίγο έξω απ’ την περιοχή της ομάδας του με ένα στιλ αρχοντικό.

«Όταν ο Μάζοπουστ παίρνει την μπάλα, εγώ σιωπώ», είχε πει κάποτε ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος δήλωνε θαυμαστής του. «Μπορούσε να κάνει τα πάντα. Να κλέψει την μπάλα, να πασάρει, να ντριμπλάρει και να διεισδύσει στην αντίπαλη περιοχή».

Αν θα έπρεπε να τον παρομοιάσουμε με κάποιον ποδοσφαιριστή της σύγχρονης εποχής, αυτός θα μπορούσε να είναι ο Λούκα Μόντριτς. Και μάλλον δεν είναι συμπτωματικό ότι ο Κροάτης μέσος κέρδισε κι αυτός τη Χρυσή Μπάλα το 2018, με βασικό κριτήριο το γεγονός ότι ήταν ο ηγέτης της ομάδας-έκπληξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που ηττήθηκε από το φαβορί στον τελικό.

Μόνιμος πρωταθλητής με την Ντούκλα Πράγας

Ο Μάζοπουστ (ή Μασόπουστ, όπως είναι η ορθή προφορά) γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1931 στο χωριό Στρζίμιτσε της Βοημίας, το οποίο εδώ και πολλές δεκαετίες έχει σβηστεί απ’ τον χάρτη. Η επέκταση των ορυχείων λιγνίτη της περιοχής, στάθηκε αιτία για να γκρεμιστούν και τα λίγα σπίτια που είχαν απομείνει στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ένας από τους πολλούς ανθρακωρύχους της περιοχής ήταν κι ο πατέρας του, ο οποίος του μεταλαμπάδευσε την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Είχε παίξει κι εκείνος μπάλα στα νιάτα του χωρίς να φτάσει σε υψηλό επίπεδο και φρόντισε να ενσταλάξει τις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι στον μικρό Γιόζεφ, ο οποίος τις τήρησε απαρέγκλιτα ακόμα κι όταν έφτασε στην κορυφή.

Αφού έκανε τα πρώτα του βήματα στην τοπική ομάδα της Μοστ (η πόλη στην οποία είχε μετακομίσει η οικογένειά του μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), μεταπήδησε το 1950 στην Τέπλιτσε. Με τη φανέλα της έκανε ντεμπούτο στην κορυφαία κατηγορία και δύο χρόνια αργότερα πήρε μεταγραφή στην Ντούκλα Πράγας, που τότε ονομαζόταν UDA και ήταν η ομάδα του στρατού της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας.

Από την παρθενική του σεζόν (1952-53) ευτύχησε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος και η συνέχεια της καριέρας του ήταν συνυφασμένη με τη λέξη επιτυχία, αφού κατέκτησε άλλους επτά εθνικούς τίτλους με την ομάδα του. Με την Εθνική Τσεχοσλοβακίας έκανε ντεμπούτο τον Οκτώβριο του 1954 στη Βουδαπέστη, σε ένα από τα πρώτα φιλικά που έδωσε η Ουγγαρία ύστερα από την οδυνηρή ήττα από τη Δυτική Γερμανία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βέρνη.

Ο Φέρεντς Πούσκας, ο Σάντορ Κότσις, ο Ναντόρ Χιντεγκούτι κι οι υπόλοιποι άσοι της «αράντσαπατ» δεν δυσκολεύτηκαν να νικήσουν με 4-1 την παρέα του νεαρού Μάζοπουστ, ο οποίος από το 1956 καθιερώθηκε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είχε μεγάλη συμβολή στην πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ του 1958 και ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας που απέσπασε ισοπαλία 2-2 από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία και συνέτριψε με 6-1 την Αργεντινή στα γήπεδα της Σουηδίας. Η ήττα, όμως, στο μπαράζ από τη Βόρειο Ιρλανδία με δύο γκολ του Πίτερ ΜακΠάρλαντ, σήμανε τον πρόωρο αποκλεισμό.

Ο σεβασμός του Πελέ

Με τον Μάζοπουστ σε ηγετικό ρόλο, η Τσεχοσλοβακία προκρίθηκε το 1960 στην τετράδα του παρθενικού Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης, αλλά γνώρισε την ήττα με 3-0 από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Σοβιετική Ένωση. Πάντως, η κατάκτηση της τρίτης θέσης με το 2-0 επί της Γαλλίας στον μικρό τελικό, ήταν η σπουδαιότερη διάκριση της ομάδας ύστερα από την παρουσία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1934.

Η καταξίωση, ωστόσο, ήρθε δύο χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ της Χιλής. Με άξονα τον Μάζοπουστ και γύρω του σπουδαίους συμπαίκτες όπως ο τερματοφύλακας Βίλιαμ Σρόιφ, ο αμυντικός Λάντισλαβ Νόβακ, ο χαφ Σβάτοπλουκ Πλούσκαλ και o επιθετικός Γιόζεφ Άνταμετς (οι τρεις τελευταίοι ήταν συνοδοιπόροι του στην Ντούκλα), η Τσεχοσλοβακία προκρίθηκε από έναν όμιλο… του θανάτου, νικώντας με 1-0 στην πρεμιέρα την ισχυρή Ισπανία (στην οποία αγωνίζονταν τα αστέρια της Ρεάλ, ανάμεσά τους και ο βετεράνος Πούσκας που είχε αλλάξει υπηκοότητα) και αποσπώντας 0-0 από την κάτοχο του τίτλου, Βραζιλία.

Στα πρώτα λεπτά του δεύτερου παιχνιδιού τραυματίστηκε ο Πελέ, ο οποίος δεν θα ήταν δυνατό να αγωνιστεί στη συνέχεια του τουρνουά. Επειδή, όμως, εκείνη την εποχή δεν επιτρέπονταν οι αλλαγές, ο «βασιλιάς» παρέμεινε τυπικά στον αγωνιστικό χώρο, ώστε να πασάρει στους συμπαίκτες του όποτε αυτό ήταν εφικτό. Ο Μάζοπουστ θα μπορούσε να του κλέψει εύκολα την μπάλα, όμως δεν το έκανε ποτέ. Πιστός στις αρχές του fair play που είχε διδαχθεί απ’ τον πατέρα του, δεν μάρκαρε τον λαβωμένο άσο τις λίγες φορές που τον είδε με την μπάλα στα πόδια.

Μια εφημερίδα τον χαρακτήρισε «ιππότη», προσωνύμιο που του έμεινε και τον ακολούθησε μέχρι το τέλος της καριέρας του. Η στάση του προκάλεσε εντύπωση και στον ίδιο τον Πελέ. «Είναι ένας τζέντλεμαν των γηπέδων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συμπεριφορά του», είχε πει.

Το «μαύρο διαμάντι» έλεγε τα καλύτερα και για την ποδοσφαιρική αξία του Τσεχοσλοβάκου μέσου, την οποία είχε διαπιστώσει από τον Φεβρουάριο του 1959 σε ένα φιλικό της Σάντος με την Ντούκλα Πράγας στην Πόλη του Μεξικού. Ο Μάζοπουστ πέτυχε δύο γκολ που χάρισαν στην ομάδα του τη νίκη με 4-3 και ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου.

«Ήταν ένας χαφ με τόσο καλή τεχνική που σου έδινε την εντύπωση ότι είχε γεννηθεί στη Βραζιλία κι όχι στην Ευρώπη. Ήταν συγκρίσιμος με ποδοσφαιριστές όπως ο Πλατινί, ο Τσάβι και ο Μπεκενμπάουερ», είχε δηλώσει γι’ αυτόν ο Πελέ. Κι όταν σε εκθειάζει ο κορυφαίος, τότε δεν υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης της κλάσης σου.

Παγκόσμιος πρωταθλητής για ένα λεπτό

Στον προημιτελικό του Μουντιάλ της Χιλής η Τσεχοσλοβακία νίκησε με 1-0 την ανανεωμένη Ουγγαρία χάρη σ’ ένα γκολ του Άντολφ Σέρερ και τις αμέτρητες αποκρούσεις του Σρόιφ. Και στον ημιτελικό κατέβαλε και τη Γιουγκοσλαβία με 3-1, πάλι με πρωταγωνιστή τον Σέρερ που σημείωσε δύο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Στον τελικό βρήκε ξανά μπροστά της τη Βραζιλία, η οποία είχε καλύψει επαρκώς το κενό του τραυματία Πελέ με τον Αμαρίλντο και είχε ξεπεράσει με σχετική άνεση τα εμπόδια της Αγγλίας και της γηπεδούχου Χιλής. Η «σελεσάο» παρέμενε το μεγάλο φαβορί για το τρόπαιο, παρά το γεγονός ότι η αυτοπεποίθηση των Τσεχοσλοβάκων είχε ανέβει στα ύψη από τις διαδοχικές νίκες.

Τα πρώτα λεπτά ήταν αναγνωριστικά, αλλά στο 15′ ήρθε το σοκ. Ο Τόμας Πόσπιχαλ κράτησε όσο χρειαζόταν την μπάλα ανάμεσα στις γραμμές, μέχρι που οι δύο αντίπαλοι σέντερ μπακ, ο Ζόζιμο και ο Μάουρο έπεσαν στην παγίδα και κινήθηκαν προς την μπάλα. Ο μέσος της Τσεχοσλοβακίας είδε την κίνηση που έκανε ο Μάζοπουστ στον κενό χώρο, τον έβγαλε σε θέση βολής μια έξοχη κάθετη πάσα κι αυτός «εκτέλεσε» χωρίς χρονοτριβή τον Ζιλμάρ.

«Για ένα λεπτό, ήμασταν οι παγκόσμιοι πρωταθλητές», είχε δηλώσει χαριτολογώντας κάποτε ο σκόρερ του πρώτου γκολ του τελικού. Σχεδόν με τη σέντρα, ο Αμαρίλντο είδε τον Σρόιφ να έχει αφήσει ακάλυπτη την κλειστή γωνία του και ισοφάρισε με σέντρα-σουτ. Με ηγέτη τον Γκαρίντσα, που αγωνίστηκε αν και είχε αποβληθεί στον ημιτελικό με τη Χιλή, η Βραζιλία πέτυχε άλλα δύο γκολ στο δεύτερο μέρος με τον Ζίτο και τον Βαβά (στο τελευταίο έφερε και πάλι ευθύνη ο τερματοφύλακας της Τσεχοσλοβακίας) και επικράτησε με 3-1.

Συνέχισε μέχρι τα 39 του

Το κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας δεν επέτρεπε στους ποδοσφαιριστές να αγωνιστούν εκτός συνόρων ούτε να έχουν έσοδα απ’ το ποδόσφαιρο. Ο Μάζοπουστ γεύτηκε κάτι διαφορετικό μόνο με τις συμμετοχές του σε αγώνες της Μικτής Κόσμου και της Μικτής Ευρώπης, που διεξάγονταν με συχνότητα και είχαν μεγάλη αίγλη στη συνείδηση των φιλάθλων.

Την περίοδο 1966-67 όδευε στα 36 του όταν η Ντούκλα Πράγας έφτασε στους «4» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Πέτυχε μάλιστα ένα γκολ στον θρίαμβο με 4-1 επί της Άντερλεχτ στον δεύτερο γύρο, ενώ είχε καθοριστική συμβολή στην πρόκριση επί του Άγιαξ, που έκανε τα πρώτα του βήματα προς την καταξίωση έχοντας στη σύνθεσή του έναν λεπτοκαμωμένο νεαρό, ονόματι Γιόχαν Κρόιφ. Στα ημιτελικά ήρθε ο αποκλεισμός από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Σέλτικ.

Μόνο τo 1968 κι αφού στο μεταξύ είχε ανέβει στην ιεραρχία του τσεχοσλοβακικού στρατού, οι κυβερνώντες επέτρεψαν στον Μάζοπουστ να παίξει στο εξωτερικό. Τα χρόνια της ακμής του, βέβαια, είχαν παρέλθει και η μεταγραφή στη βελγική Κρόσινγκ Μόλενμπεεκ δεν του απέφερε κάτι ουσιαστικό, πέρα από κάποια χρήματα που σίγουρα είχε ανάγκη.

Κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 39 ετών (σ’ αυτόν τον τομέα ο Μόντριτς τον ξεπέρασε!) και γρήγορα στράφηκε στην προπονητική, όπου πραγματοποίησε επίσης αξιόλογη καριέρα. Εργάστηκε στην Ντούκλα Πράγας (1973-76), κέρδισε ένα πρωτάθλημα με τη Ζμπρογιόβκα Μπρνο (1978) κι έφτασε μέχρι και στον πάγκο της Εθνικής Τσεχοσλοβακίας (1984-87), χωρίς ωστόσο να καταφέρει να την οδηγήσει σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.

Πέθανε σε ηλικία 84 ετών στις 29 Ιουνίου 2015 και τον αποχαιρέτισε πλήθος κόσμου στη νεκρώσιμη ακολουθία που έλαβε χώρα στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου «Γιούλισκα», της έδρας της Ντούκλα. Είχε προλάβει, πάντως, να ζήσει όλες τις τιμές που μπορούσε να επιφυλάξει η πατρίδα του σε έναν πραγματικό ήρωα του αθλητισμού. Ήταν παρών και στα αποκαλυπτήρια του ορειχάλκινου ανδριάντα του, έργο του διεθνούς φήμης γλύπτη Γιόζεφ Νάλεπα, που κοσμεί από το 2012 τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου όπου δοξάστηκε.

«Ήταν ένας από τους λίγους αληθινούς τζέντλεμεν του ποδοσφαίρου, τόσο μέσα όσο και έξω από τα γήπεδα», είχε πει o σπουδαίος Άντονιν Πανένκα για τον Μάζοπουστ την ημέρα που έφυγε από τη ζωή. «Στο μυαλό μου ήταν το απόλυτο πρότυπο για τους νέους μας, είτε παίζουν κι οι ίδιοι ποδόσφαιρο είτε το παρακολουθούν απλώς ως φίλαθλοι».

Πηγές: gameofthepeople.com («Bohemian Rhapsody: Josef Masopust and Dukla», telegraph.co.uk («Josef Masopust, footballer – obituary»), english.radio.cz («90 years since birth of world football legend Josef Masopust»), deutch.radio.cz («Gentleman des Fußballs – ein Nachruf zu Josef Masopust»), cs.wikipedia.org («Josef Masopust»), en.wikipedia.org («1958 World Cup», «1962 World Cup», «1962 Ballon d’Or»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 18 Δεκεμβρίου

2024: Πεθαίνει στα 69 του ο Ντίτμαρ Κονσταντίνι, πρώην προπονητής της Εθνικής Αυστρίας (2009-11) και διεθνής ποδοσφαιριστής, που είχε αγωνιστεί και στην Καβάλα (1981-82).

2023: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών ο παλαίμαχος διεθνής Μαροκινός, Αμπντεραχίμ Ουακίλι, ο οποίος είχε αγωνιστεί και στην Ελλάδα με την Ξάνθη (2001-03).

2022: Η Αργεντινή κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, αφού επικρατεί στον συναρπαστικό τελικό της Γαλλίας με 4-2 στα πέναλτι (3-3 στα 120′). Ήρωας της διαδικασίας είναι ο τερματοφύλακας, Εμιλιάνο Μαρτίνες, ενώ ο Λιονέλ Μέσι κερδίζει τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης. Ο Κιλιάν Εμπαπέ, ο οποίος πετυχαίνει και τα τρία γκολ της Γαλλίας, γίνεται μόλις ο δεύτερος παίκτης με χατ τρικ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά τον Άγγλο Τζεφ Χαρστ, το 1966.

2021: Η γυναικεία ομάδα πόλο του Ολυμπιακού, νικά 14-11 τη ρωσική Κίνεφ Κίρισι, και κατακτά το Σούπερ Καπ Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Αυτός είναι ο πέμπτος ευρωπαϊκός τίτλος για τις «ερυθρόλευκες», οι οποίες εκτός από τα δύο Σούπερ Καπ έχουν στην τροπαιοθήκη τους δύο Ευρωλίγκες κι ένα LEN Trophy.

2008: Ο Ολυμπιακός συντρίβει με 4-0 τη Χέρτα Βερολίνου στο «Γ. Καραϊσκάκης» και προκρίνεται πανηγυρικά στους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Τα γκολ πετυχαίνουν οι Ντουντού Σεαρένσε (55′), Λουτσιάνο Γκαλέτι (66′), Βασίλης Τοροσίδης (86′) και Λουίζ Ντιόγκο (88′).

2001: Ο 22χρονος επιθετικός της Λίβερπουλ, Μάικλ Όουεν, κερδίζει τη Χρυσή Μπάλα μια και επικρατεί στην ψηφοφορία του Ραούλ (Ρεάλ Μαδρίτης) και του Όλιβερ Καν (Μπάγερν).

2000: Σπάνια επίδειξη «ευ αγωνίζεσθαι» κάνει ο Ιταλός επιθετικός της Γουέστ Χαμ, Πάολο Ντι Κάνιο, στον αγώνα εναντίον της Έβερτον (1-1), όταν αντί να προωθήσει τη μπάλα στα δίχτυα σταματάει τον αγώνα για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στον πεσμένο αντίπαλο τερματοφύλακα. Ο ίδιος παίκτης είχε εξοργίσει την βρετανική κοινή γνώμη στις 26 Σεπτεμβρίου 1998, όταν είχε σπρώξει με δύναμη τον διαιτητή του αγώνα με την Άρσεναλ, Πολ Άλκοκ, ενέργεια που του στοίχισε ποινή 11 αγωνιστικών.

1994: Η Ελλάδα νικά με 1-0 τη Σκωτία στο ΟΑΚΑ, με εύστοχο πέναλτι του Στράτου Αποστολάκη στο 16′ και κάνει το 4×4 στον προκριματικό όμιλο του Euro ’96.

1977: Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς κάνει το επίσημο ντεμπούτο του με την ΑΕΚ στον εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος με την Καστοριά (1-0).

1974: Η Ελλάδα σπάει μια παράδοση σαράντα χρόνων όταν νικά με 2-1 τη Βουλγαρία στο παλιό Στάδιο Καραϊσκάκη με γκολ των Σταύρου Σαράφη και Αντώνη Αντωνιάδη.

1971: Πραγματοποιείται ιστορική Γενική Συνέλευση στον Ολυμπιακό, την οποία είχε συγκαλέσει ο πρόεδρος, Νίκος Γουλανδρής, κατά την οποία εγγράφονται στον σύλλογο 481 νέα μέλη. Ανάμεσά τους είναι και οι Σωκράτης Κόκκαλης και Μιλτιάδης Μαρινάκης. Μέχρι τότε, μέλη της ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι “100 Αθάνατοι”, ισόβια μέλη που έπαιρναν τις αποφάσεις.

1971: Πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών ο Μπόμπι Τζόουνς, ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του γκολφ. Οι παίκτες στο Old Course του St. Andrew σταματούν να παίζουν όταν η σημαία μπροστά από την 18η τρύπα τοποθετείται μεσίστια για τον παίκτη που μεταξύ 1923 και 1930 κυριάρχησε κερδίζοντας τουλάχιστον ένα εθνικό πρωτάθλημα κάθε χρόνο.

1963: Ο Αυστραλός δρομέας, Ρον Κλαρκ, καταρρίπτει το ρεκόρ των 10.000 μ. με χρόνο 28:15.6, σε αγώνες που διεξάγονται στη Μελβούρνη. Ενάμισι χρόνο αργότερα, στις 14 Ιουλίου 1965 στο Όσλο, θα συντρίψει το ρεκόρ του και θα γίνει ο πρώτος αθλητής που θα κατέβει τα 28 λεπτά (27:39.4).

1956: Απονέμεται για πρώτη φορά η Χρυσή Μπάλα, το βραβείο του γαλλικού περιοδικού «France Football» για τον καλύτερο Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Ο 41χρονος Άγγλος μέσος, Στάνλεϊ Μάθιους, επιλέγεται ως ο κορυφαίος από ένα πάνελ 49 Ευρωπαίων δημοσιογράφων.

1952: Ο θρύλος της πυγμαχίας, Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον, ανακοινώνει την αποχώρησή του από τα ρινγκ.