Τραγωδία στα Τέμπη: Σα να με κοιτούσε η Βαγγελίτσα…

Είναι από τις φορές που οι προτάσεις σου ξεκινούν με το «το θυμάμαι σαν τώρα». Ως Βολιώτης και κάτοικος Θεσσαλονίκης τα τελευταία 27 χρόνια, τα Τέμπη τα έχω περάσει ουκ ολίγες φορές. Ως συνοδηγός αυτοκινήτου στα παιδικά μου χρόνια, ως επιβάτης λεωφορείου στα πρώτα μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ως επιβάτης τρένου σε κάποιες εκδρομές (τότε που πηγαίναμε Αθήνα αλλά κόβαμε εισιτήριο για το Πλατύ γιατί τόσα είχαμε), ως οδηγός μηχανής τα τελευταία 21 χρόνια.

Το δυστύχημα στο οποίο έφυγαν από τη ζωή έξι φίλοι του ΠΑΟΚ, το 1999, με βρήκε να είμαι φαντάρος στην Κύπρο. Είχαμε βγει για άσκηση (σκηνάκια, για τα λέω πως τα έμαθα) και εκείνο το πρωί προσπαθούσα να πείσω τους ανώτερούς μου να επικοινωνήσω με ανθρώπους για να δω αν έπαθε κάτι μια παρέα που ήξερα ότι πάει στα εκτός έδρας. Αυτό το «όλοι καλά είμαστε ρε, αλλά γ…. τα» που είχα ακούσει από το τηλέφωνο, δεν ξεχνιέται.

Το δυστύχημα του 2003 το έζησα πιο δύσκολα. Στην αθλητική εφημερίδα που εργαζόμουν τότε, είχα επωμιστεί το πολιτικό δισέλιδο. Εκείνη τη μέρα ήθελα να παραιτηθώ. Είχα να διαχειριστώ έναν όγκο πληροφοριών και κειμένων που δεν… Από όπου και να το έπιανα, πελάγωνα. Γράψε κάτι, όχι άλλαξε το, όχι ήρθε νέα πληροφορία, όχι άσε μη γράφεις τίποτα και περίμενε λίγο ακόμα, όχι πήγε 11:30 και δεν έχεις δώσει ούτε μια σελίδα, οι υλατζήδες φώναζαν. Και μέσα σε όλα, εγώ σκεφτόμουν εμένα που δεν την πάλευα.

Για την ιστορία, την ημέρα του δυστυχήματος του 2003, όταν και έφυγαν από τη ζωή 21 μαθητές από το Μακρυχώρι, είχε γίνει η αναμέτρηση ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Άρη στα Τρίκαλα, λόγω τιμωρίας του «Δικεφάλου του Βορρά». Οι αποστολές των δυο ομάδων ενημερώθηκαν πως θα φτάσουν στη Θεσσαλονίκη με αρκετή καθυστέρηση λόγω παρακάμψεων και αρχικά άπαντες είχαν δυσφορήσει. Όταν άρχισαν να μαθαίνουν το λόγο της παράκαμψης, όλοι είχαν παγώσει…

Αυτά τα δυο περιστατικά, και κυρίως το δεύτερο, ήταν και ο λόγος που κάθε φορά που περνούσα από τα Τέμπη με τη μηχανή,  μου έφευγε η μαγκιά. Δεν ήμουν ποτέ οδηγός κάγκουρας. Ναι, το γκάζι μου το έριχνα, αλλά στα Τέμπη με έπιανε μια μαυρίλα.

Υπήρξε φορά που πήγαινα στο Βόλο, και στα Τέμπη η κίνηση ήταν χαλαρή. Κατέβαινα στο πατρικό μου για Πάσχα και ήταν από τις φορές που δεν είχα φύγει Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι, αλλά Μεγάλη Πέμπτη. Και μέσα στα Τέμπη πήγαινα στο όριο της ταχύτητας και λίγο παραπάνω. Δεν είχε πολλά αυτοκίνητα. Και εκεί, κοντά στις στροφές που έγινε το δυστύχημα των μαθητών, υπήρχε – δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα – ένα μαύρο πανό με λευκά γράμματα που γράφει «Βαγγελίτσα θα σε θυμόμαστε για πάντα».

Και κάθε φορά, ασυναίσθητα, ίσως και μηχανικά, έκοβα ταχύτητα και χαλάρωνα. Μαζευόμουν στο δρόμο. Λες και με κοιτούσε η Βαγγελίτσα. Και όλα γινόταν μηχανικά. Κάθε φορά που περνούσα από εκεί.

Το 1999 έξι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ. Το 2003 μαθητές ενός χωριού. Το 2023 φοιτητές, εργαζόμενοι, άνθρωποι από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, από όλη την Ελλάδα. Τα Τέμπη έγιναν ένα κόμπος στο στομάχι όλης της Ελλάδας. Και δεν φταίνε τα Τέμπη.

Το βράδυ της Τρίτης κοιμήθηκα έχοντας δει τα πρώτα ρεπορτάζ που μιλούσαν για τραυματίες και εγκλωβισμένους. Έκλεισα τα δεδομένα στο κινητό και σκέφτηκα «πάλι καλά». Και πιάνω το κινητό στις 7:10 το πρωί, ανοίγω δεδομένα, μπαίνω στο τουίτερ και κολλάω.

Και τι δε θυμήθηκα. Όλα πέρασαν. Και μια από τις σκέψεις ήταν τα απόνερα αυτού του δυστυχήματος. Το 1999, έφυγαν από τη ζωή έξι φίλοι του ΠΑΟΚ. Τα θύματα όμως ήταν επτά. Η ιστορία του φίλοι του ΠΑΟΚ που έβαλε τέλος στη ζωή του, μην αντέχοντας το βάρος της απώλειας της κοπέλας του, με την οποία άλλαξε θέση λίγη ώρα πριν το δυστύχημα. Η ιστορία του παιδιού από το Μακρυχώρι που αυτοκτόνησε 19 χρόνια μετά το δυστύχημα του 2003.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News