Σταύρος Γεωργακόπουλος: Τα πλέι oφ, η ελληνική τρέλα και η πρόκληση του Conference!

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την ελληνική τρέλα από τις αντιδράσεις μετά τους αγώνες των πλέι οφ. Κυρίως στις ομάδες του Big-4 το τι συμβαίνει μετά από κάθε παιχνίδι είναι για τα παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια.

Νικάει ο Τερίμ; Αυτοκράτορας, μάγκας, τους δένει όλους κόμπο. Χάνει; Ξεπερασμένος, επιλογή του Ατζούν, να γυρίσει στην Τουρκία και… πού είναι ο Γιοβάνοβιτς; Κάθε φορά που χάνει ο ΠΑΟΚ ο Λουτσέσκου ακούει τα εξ αμάξης. Δεν έβαλε τον Κωνσταντέλια, που τον θυμήθηκε τον Σαμάτα, γιατί δεν παίζει ο Τάισον και ο Ντεσπόντοφ, βάλε μέσα τον… Βιεϊρίνια! Νικάει; Στρατηγός, δεν τους βλέπει, θα τους γλεντάει και με τον Τζήμα. Εδώ φτάσαμε στο σημείο κάποιοι να αμφισβητούν ακόμη και τον Αλμέιδα, επειδή η ΑΕΚ χάνει λάδια μετά από σχεδόν δύο χρόνια που παίζει μονίμως στα κόκκινα. Ή τον Μεντιλίμπαρ που ενώ κατά γενική ομολογία έχει μεταμορφώσει τον Ολυμπιακό, έχασε σε αυτό το διάστημα και τρία παιχνίδια, εκ των οποίων αυτό με τη Μακάμπι το ρέφαρε και με το παραπάνω.

Τα επισημαίνω όλα αυτά, τώρα που βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της μάχης του τίτλου για να εξηγήσω και τις ατάκες του Μεντιλίμπαρ προς τον Βαλβέρδε μετά την κατάκτηση του ισπανικού Κυπέλλου από την Αθλέτικ Μπιλμπάο. «Είπα στον Ερνέστο ότι στη Βασκονία ζουν τρελές στιγμές, αλλά δεν έχουν τρελαθεί τόσο όσο εδώ», ήταν η πιο χαρακτηριστική του φράση.

Γι’ αυτό είναι ωραίο το ποδόσφαιρο, επειδή προκαλεί απίστευτα συναισθήματα από το ένα λεπτό στο άλλο, αλλά είναι γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα το έχουμε… τερματίσει. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό που βλέπουμε ποτέ και πουθενά, ενώ σχεδόν πάντα η καταμέτρηση γίνεται σύμφωνα με το τελικό αποτέλεσμα. Νίκησε η ομάδα μας; Ολα καλά. Δεν νίκησε; Ολα στραβά κι ας έχει παίξει ωραία μπάλα, αλλά δεν κατέκτησε το τρίποντο. Δεν ξέρω πραγματικά τι αντοχές θα πρέπει να έχουν όλοι αυτοί οι προπονητές που κρατάνε τα ηνία του Big-4 και όχι μόνο. Τι μπορεί να σκέφτεται δηλαδή ο Αλμέιδα όταν ξέρει ότι κάποιοι έφυγαν με παράπονα από το ματς με τον ΠΑΟΚ; Τι σχέση έχει η ΑΕΚ του Αργεντινού με όλες τις προηγούμενες version εδώ και χρόνια;

Ο Λουτσέσκου έχει ίσως την πιο δύσκολη δουλειά από όλους. Επειδή μέσα από μία διαδικασία ανάδειξης νεαρών και ταλαντούχων παικτών από την Ακαδημία, κατάφερε να δημιουργήσει και μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Και σε μία χρονική συγκυρία που τα λεφτά από την πλευρά Σαββίδη δε ρέουν όπως παλιά. Εχασε από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα (στο ματς του β’ γύρου) και το τι ακούσαμε και διαβάσαμε δεν έχει προηγούμενο. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ζητούν το κεφάλι του επί πίνακι και να μνημονεύουν εποχές Αναστασιάδη…

Οσο για τον Τερίμ, ανέλαβε τον Παναθηναϊκό στα μισά της χρονιάς, παρά τον αυθορμητισμό και την έπαρση που έδειξε σε ορισμένα παιχνίδια, σε γενικές γραμμές έχει κάνει δουλίτσα, χωρίς να έχει και τη στήριξη όλων. Κάποιοι σκέφτονται ακόμη τον Ιβάν και αναρωτιούνται γιατί τον άλλαξε ο Γιάννης Αλαφούζος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, συνήθως εκείνος που πληρώνει, ξέρει και κάτι παραπάνω, όσο σχετικός ή άσχετός κι αν είναι από το ποδόσφαιρο.

Σε ό,τι αφορά τον Μεντιλίμπαρ έπρεπε να βγάλει λαγούς από το καπέλο για να καταλάβουν ορισμένοι ότι έχει και τη γνώση και το ειδικό βάρος να οδηγήσει ξανά σε τίτλους και διακρίσεις τον Ολυμπιακό. Κι όλα αυτά σε μία ομάδα που δεν έχει ούτε έναν ποδοσφαιριστή που να αποτελεί δική του επιλογή. Ούτε έναν. Πόσο άδικο είναι αλήθεια και για τους τέσσερις, να μην υπάρχει η μίνιμουμ υπομονή στην Ελλάδα, κάτι που στο εξωτερικό περισσεύει;

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News