Θεολόγος Συμεωνίδης: Πρωταγωνιστής στο 5-1 του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη

Πέρυσι τον Φεβρουάριο, όταν ο Ολυμπιακός είχε συντρίψει τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα με 4-1, είχαμε επισημάνει ότι στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων στη Θεσσαλονίκη υπήρχε και νίκη των «ερυθρόλευκων» με μεγαλύτερο σκορ.

Ο θρίαμβος με 5-1 στις 4 Απριλίου 1937, στο παλιό γήπεδο του «Δικεφάλου» στην περιοχή του Σιντριβανίου, μας δίνει την αφορμή να ασχοληθούμε με τον Θεολόγο Συμεωνίδη. Τον θρυλικό μέσα αριστερά του Ολυμπιακού που σάρωσε τους τίτλους εκείνα τα χρόνια και είχε βάλει τη σφραγίδα του σε εκείνη την ιστορική νίκη για την πρεμιέρα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος.

Δύο γκολ είχε πετύχει ο χαρισματικός επιθετικός. Ένα στο 18′, με το οποίο άνοιξε το σκορ προτού ισοφαρίσει στο 28′ ο Κυριάκος Μποσταντζόγλου. Κι άλλο ένα στο 56′, με το οποίο διαμόρφωσε το 4-1 για τον Ολυμπιακό. Τις βάσεις για τη νίκη είχαν βάλει στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου οι Γιάννης Βάζος (48′) και Μιχάλης Αναματερός (53′), ενώ το τελικό 5-1 διαμόρφωσε ο Κώστας Παπαντωνίου, δύο λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα.

Όπως σημείωνε, μάλιστα, η ανταπόκριση της εφημερίδας «Ακρόπολις» στις 6 Απριλίου 1937, κορυφαίος παίκτης του ΠΑΟΚ ήταν ο τερματοφύλακας, Κώστας Σωτηριάδης, ο οποίος με αυτοθυσία εμπόδισε τους φιλοξενούμενους να δώσουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στη νίκη τους. Πιο μεγάλη εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί η παρακάτω αναφορά:

«Αρκεταί χιλιάδες Μακεδόνων που παρηκολούθησαν τον ωραίον εκείνον αγώνα παρεσύρθησαν από την τεχνικήν επίδειξιν του Ολυμπιακού και ετάχθησαν ανεπιφυλάκτως παρά το πλευρόν του».

Ο Συμεωνίδης κι η παρέα του, δηλαδή, είχαν κερδίσει θαυμαστές και στη Θεσσαλονίκη! Αν μη τι άλλο, οι φίλαθλοι της συμπρωτεύουσας έδειχναν τότε ότι διέθεταν υψηλότερο επίπεδο από εκείνους της Αθήνας και του Πειραιά. Είχαμε κάνει πρόσφατα αναφορά στα παρατράγουδα που είχαν στιγματίσει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της περιόδου 1935-36, αλλά κι όσα συνέβησαν σ’ εκείνο του 1936-37 δεν πήγαν πίσω, όπως θα δούμε παρακάτω.

Αν και στην τελική φάση μετείχαν μόνο οι πρωταθλητές των τριών μεγάλων ποδοσφαιρικών Ενώσεων (τους Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ συμπλήρωνε ο Παναθηναϊκός από την Αθήνα), η εξέλιξη της διοργάνωσης ήταν επεισοδιακή και το τέλος άδοξο.

Τον έλεγαν… γέρο στα 27 του

Ο Θεολόγος Συμεωνίδης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1910 και κάποιες πηγές αναφέρουν ότι έπαιζε ποδόσφαιρο από το 1920 στην Ελευθερία, μια ανεξάρτητη ομάδα των Ελλήνων ομογενών της Κωνσταντινούπολης.

Ο ίδιος, ωστόσο, αναφέρει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αθλητισμός», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 12ης Απριλίου 1937, ότι σε ηλικία δέκα ετών αγωνιζόταν στην τρίτη ομάδα της Φενερμπαχτσέ. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στην Κοκκινιά, όπου δεν έχασε το κέφι του για το ποδόσφαιρο παρά τον ξεριζωμό και το γεγονός ότι είχε ταλαιπωρηθεί ήδη από αρκετούς τραυματισμούς.

«Στο 1922 έπαιζα στον Πειραϊκό και στο 1923 στον Φαληρικό Σύνδεσμο, ακολούθως στον ανεπίσημο “Δρομέα”. Ήμουν ανήσυχος μικρότερος. Έτσι, έκανα… περιοδεία στα ανεπίσημα. Ως το 1927 άλλαξα του κόσμου τις ομάδες. Στο 1927 όμως ενεγράφην στην Άμυνα και… άρχισα να πειθαρχώ», διαβάζουμε να λέει ο Συμεωνίδης στην ίδια συνέντευξη, όπου συμπληρώνει: «Στην Άμυνα έπαιζα ως το 1932, οπότε μπήκα στον Ολυμπιακό όπου παίζω μέχρι σήμερα και θα παίζω… ως που να γεράσω πραγματικά».

Ο Ολυμπιακός της περιόδου 1935-36. Όρθιοι από αριστερά: Γραμματικόπουλος, Γιάνναρος, Κορσιάνος, Χρυσαφόπουλος, Σχινάς, Μαλεύρης. Καθιστοί από αριστερά: Δεπούντης, Ράγγος, Βάζος, Συμεωνίδης, Αναματερός (πηγή εφημερίδα «Αθλητισμός», 5 Φεβρουαρίου 1936).

Η τελευταία ατάκα περί γηρατειών ήταν μια προσπάθεια του Συμεωνίδη να διασκεδάσει το γεγονός ότι οι φίλαθλοι όλων των ομάδων τον αποκαλούσαν… γέρο! Προφανώς το γεγονός ότι έπαιζε ήδη ποδόσφαιρο πάνω από δεκαπέντε χρόνια έκανε πολλούς να τον βλέπουν σαν βετεράνο, αν και ήταν μόλις 27 ετών!

Στην ίδια συνέντευξη έλεγε ότι ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν σαν… κλοτσιά στο στομάχι του κι ότι θα συνέχιζε να παίζει τουλάχιστον μέχρι το 1945. «Θα ήθελα ειλικρινά να βρισκόταν κάποιος καλύτερος για τη θέσι μου», συμπλήρωνε. «Ακόμη όμως αυτόν τον καλύτερο δεν τον είδα. Το νοιώθω το φουτ μπωλ μέσα στα σπλάχνά μου, το πιστεύω σαν θρησκεία. Και φαντάζομαι δεν θάχη κανένας άλλος τέτοιον έρωτα με την μπάλλα…».

Ο «Ναπολέων» του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ο Συμεωνίδης ήταν ο μέσα αριστερά της θρυλικής επιθετικής πεντάδας του Ολυμπιακού εκείνα τα χρόνια (τότε σε όλον τον κόσμο κυριαρχούσε το σύστημα 2-3-5) και είχε αντικαταστήσει τον εκ των ιδρυτών του συλλόγου, Βασίλη Ανδριανόπουλο.

Βασικός μέσα δεξιά ήταν ο Χριστόφορος Ράγγος, έξω αριστερά (αυτό που θα λέγαμε σήμερα εξτρέμ) ο Μιχάλης Αναματερός, έξω δεξιά ο Σπύρος Δεπούντης και σέντερ φορ ο Γιάννης Βάζος. Ο Συμεωνίδης ήταν ο πιο τεχνικά καταρτισμένος από τους πέντε και στη συνέντευξη στον «Αθλητισμό» της 12ης Απριλίου 1937 ο συντάκτης (που υπογράφει μόνο με το αρχικό «Σ.») τον χαρακτηρίζει βιρτουόζο και του δίνει το προσωνύμιο «ο Ναπολέων του φουτ μπωλ».

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Το φουτ μπωλ δεν το παίζει με τα πόδια ο Συμεωνίδης. Το παίζει με το μυαλό. Τα πόδια απλώς εκτελούν τις εντολές του μυαλού. Και τις εκτελούν πειθαρχικά, χωρίς την παραμικρά ανυπακοή. Κάθε κίνησις του μέσα αριστερά του Ολυμπιακού σου δίνει την φινέτσα του μεγάλου, του έξυπνου παίκτου».

Και συμπληρώνει με γλαφυρότητα: «Είναι η πείρα των πολλών χρόνων και η εξυπνάδα μαζί, που έχουν κάμει τον Θεολόγο τέλειο στρατηγό. Έναν στρατηγό μικροσκοπικό σχεδόν, ένα Ναπολέοντα του φουτ μπωλ, για τον οποίο καμμιά περίπτωσις αμύνης δεν είναι αποτελεσματική και κανένα φρούριο καμμιάς οπισθοφυλακής δεν είναι απόρθητο».

Δεν τον πέρασαν Φορτούνης και Ελ Αραμπί

Ένα από τα κατορθώματα του Συμεωνίδη είναι ότι κατάφερε να χριστεί διεθνής όταν ακόμα αγωνιζόταν στην Άμυνα Κοκκινιάς. Στις 13 Δεκεμβρίου 1931 αγωνίστηκε σε όλο το 90λεπτο του φιλικού αγώνα της Ελλάδας με την εφεδρική ομάδα της Ουγγαρίας στη Λεωφόρο (2-4) κι άλλη μία ως αλλαγή στις 27 Μαρτίου 1932, στην εντός έδρας ήττα από τη Βουλγαρία (1-2).

Φυσικά διατήρησε τη θέση του όταν καθιερώθηκε στον Ολυμπιακό. Αγωνίστηκε συνολικά 11 φορές με το εθνόσημο και σημείωσε τρία γκολ. Η τελευταία διεθνής συμμετοχή του καταγράφηκε στις 22 Ιανουαρίου 1938, στη νίκη με 3-1 επί της Παλαιστίνης στο Τελ Αβίβ, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας.

Στον Ολυμπιακό συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το 1946, κρατώντας τον λόγο που είχε δώσει στη συνέντευξη του 1937. Κατέκτησε φορώντας τη φανέλα του πέντε Πανελλήνια Πρωταθλήματα (1933, 1934, 1936, 1937, 1938) κι άλλα τέσσερα πρωταθλήματα Πειραιά. Πρωταθλητής της ΕΠΣ του μεγάλου λιμανιού είχε αναδειχθεί και με την Άμυνα Κοκκινιάς, τις χρονιές που δεν μετείχαν στη διοργάνωση ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός (1931, 1932).

Η Εθνική Ελλάδας το 1933. Ο Θεολόγος Συμεωνίδης, ο οποίος σημειώνεται με κόκκινο κύκλο, υπήρξε βασικό στέλεχός της από το 1931, όταν αγωνιζόταν ακόμα στην Άμυνα Κοκκινιάς, έως και το 1938.

Σύμφωνα με το συλλογικό έργο «Η Ιστορία του Ολυμπιακού», (εκδόσεις Γ. Χ. Αλεξανδρής, 1996) ο Συμεωνίδης έκλεισε την καριέρα με 94 γκολ σε επίσημους αγώνες. Έως και σήμερα, λοιπόν, μισό και πλέον αιώνα απ’ τον θάνατό του (στις 19 Μαΐου 1969) κρατά τη δέκατη θέση του πίνακα των σκόρερ του Ολυμπιακού στις επίσημες διοργανώσεις, μαζί με τον Κώστα Φορτούνη και τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Αμφότεροι έφτασαν πέρυσι τα 94 γκολ, αλλά δεν πρόλαβαν να τον προσπεράσουν!

Η αγάπη του Συμεωνίδη για την μπάλα επιβεβαιώθηκε κι από το γεγονός ότι μόλις κρέμασε τα παπούτσια του, εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως προπονητής σε πολλές ομάδες. Από τον Εθνικό και τον Φωστήρα, μέχρι και τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, τον οποίο μάλιστα οδήγησε στην κατάκτηση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος τη σεζόν 1947-48.

Παραλίγο πρωταθλητής… ο ΠΑΟΚ!

Επιστρέφουμε όμως στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της σεζόν 1936-37 μια και, όπως προαναφέραμε, είχε επεισοδιακή εξέλιξη. Η κόντρα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό κρατούσε καλά από τότε και στάθηκε αιτία να μην ολοκληρωθεί ομαλά.

Οι Πειραιώτες είχαν πάρει προβάδισμα με το 5-1 επί του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, το οποίο εδραίωσαν στις 18 Απριλίου, όταν νίκησαν 1-0 τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με γκολ του Γιάννη Βάζου. Οι «πράσινοι» πήραν άτυπη ρεβάνς στις 3 Μαΐου, επικρατώντας του Ολυμπιακού με 4-1 στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πάσχα, με χατ τρικ του Μήτσου Μπαλτάση.

Το κλίμα χάλασε, όμως, σε έναν ακόμα φιλικού χαρακτήρα αγώνα που έδωσαν οι δύο «μεγάλοι» στις 9 Μαΐου, στο πλαίσιο ενός τουρνουά που διοργάνωσε η εφημερίδα «Βραδυνή» υπέρ της Αεροπορίας. Ο Ολυμπιακός νίκησε με 3-2, όμως οι «πράσινοι» είχαν παράπονα από τον διαιτητή Μακρίδη και μάλιστα ο τερματοφύλακας, Βασίλης Χάντζος, αποχώρησε απ’ τον αγώνα και αντικαταστάθηκε απ’ τον αμυντικό, Γιώργο Σβολόπουλο!

Ο τελευταίος πρωτοστάτησε στην επίθεση εις βάρος του διαιτητή μαζί με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, Αντώνη Μηγιάκη, ενώ σοβαρό διαπληκτισμό είχε και ο Μπαλτάσης με τον Βάζο. Το συμβούλιο της ΕΠΟ, που πάντοτε ήθελε να επιδεικνύει πυγμή όταν σημειώνονταν έκτροπα, επέβαλε ετήσιο αποκλεισμό στον διαιτητή Μακρίδη, εξάμηνο στον Σβολόπουλο και τρίμηνο στους Μηγιάκη, Μπαλτάση και Βάζο. Αντίστοιχη ποινή είχε επιβληθεί νωρίτερα και στον Αλιφραγκή του Ολυμπιακού, ο οποίος αν και είχε αποβληθεί απ’ τον διαιτητή Τζίτζη στο ματς του Κυπέλλου Πάσχα, συνέχισε να παίζει… με το έτσι θέλω!

Οι ποινές προκάλεσαν την οργή των «πράσινων», οι οποίοι απείλησαν αρχικά ότι θα παρατάξουν τους παίκτες της δεύτερης ομάδας τους και κατόπιν με αποχώρηση από το πρωτάθλημα. Το κλίμα παρέμεινε τεταμένο για μέρες και προς στιγμήν, μάλιστα, οι σύμβουλοι της ομοσπονδίας συζήτησαν το ενδεχόμενο να αποβάλουν από τη διοργάνωση τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και να ανακηρύξουν πρωταθλητή τον ΠΑΟΚ!

Κι όλα αυτά παρότι οι «ερυθρόλευκοι» είχαν δείξει διάθεση συμβιβασμού, προτείνοντας να διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη κι όχι στο Ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου ο αγώνας ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό, ώστε να μην οξυνθούν κι άλλο τα ήδη οξυμένα πνεύματα. Επικράτησε τελικά η λογική και δεν επιβλήθηκαν ποινές στους συλλόγους, οι «πράσινοι» όμως δεν έκαναν πίσω. Δεν κατέβηκαν ούτε στο ματς με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη ούτε σ’ εκείνο με τον Ολυμπιακό, ο οποίος έτσι κατέκτησε και τυπικά τον τίτλο που είχε ουσιαστικά εξασφαλίσει απ’ τον Απρίλιο.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 4 Απριλίου

2013: Πεθαίνει σε ηλικία 66 ετών από λοίμωξη του αναπνευστικού ο πρόεδρος της ΠΑΕ Πανσερραϊκός, Πέτρος Θεοδωρίδης. Ήταν ένας από τους παλαιότερους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας συνδέσει το όνομά του κυρίως με τον Ηρακλή, στον οποίο διατέλεσε διευθύνων σύμβουλος και κατόπιν (1982-2000) πρόεδρος της ΠΑΕ.

2009: Ο Ολυμπιακός κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας στο βόλεϊ νικώντας με 3-2 τον Παναθηναϊκό. Πρωταγωνιστής του τελικού είναι ο Σέρβος Ιβάν Μίλκοβιτς.

2001: Πεθαίνει σε ηλικία 73 ετών ο Ραμόν Μεντόθα, ένας από τους πλέον επιτυχημένους προέδρους στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Επί των ημερών του (1985-96) ο σύλλογος της Μαδρίτης κατέκτησε έξι πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

1999: Ο Ολυμπιακός νικά την ΑΕΚ με 3-1 σετ στην Δράμα και κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας στο βόλεϊ για έβδομη διαδοχική χρονιά.

1998: Ο Ολυμπιακός νικά με 2-0 τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και κάνει το πιο καθοριστικό βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής για δεύτερη σερί χρονιά. Τα γκολ πετυχαίνουν ο Στέλιος Γιαννακόπουλος (23′) κι ο Δημήτρης Μαυρογενίδης (33′).

1993: Η ΑΕΚ νικά με 3-1 τον Παναθηναϊκό (1’ Δημητριάδης, 57’ Αλεξανδρής, 85’ Κοπιτσής/77’ πέν. Βαζέχα) και κάνει μεγάλο βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος για δεύτερη διαδοχική σεζόν.

1990: Στη ρεβάνς της ημιτελικής φάσης του Κυπέλλου Ελλάδας στο ΟΑΚΑ, Ο Παναθηναϊκός κι ο Ολυμπιακός αναδεικνύονται ισόπαλοι 3-3 στην παράταση, με τους Πειραιώτες να παίρνουν την πρόκριση αφού ο πρώτος αγώνας στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχε λήξει 2-2. Είναι ο πρώτος απ’ τους δύο αγώνες Κυπέλλου των δύο «αιωνίων» που διευθύνει μέσα σε μια τριετία ο Λέσβιος, Γιώργος Κουκούλας, αφήνοντας με παράπονα τους «πράσινους».

1989: Ο Άρης συμμετέχει για δεύτερη συνεχή χρονιά στο Final-4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο μπάσκετ, αλλά αποτυγχάνει να προκριθεί στον τελικό. Αν και προηγείται με 68-60 μέχρι το 32′, γνωρίζει στο τέλος γνωρίζει την ήττα με 99-86 από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

1984: Ο Εθνικός προκρίνεται στους «4» του Κυπέλλου Ελλάδας μια και αποσπά 1-1 από τον Ολυμπιακό ως τυπικά φιλοξενούμενος στο «Γ. Καραϊσκάκης» (ο πρώτος αγώνας είχε λήξει 0-0). Το πολύτιμο εκτός έδρας γκολ σημειώνει στο 90’+2 ο Φώτης Παπαδόπουλος με κεφαλιά.

1982: Χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού διαδηλώνουν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας κατά της απόφασης για ακύρωση του δελτίου του Χουάν Μπουμπλή (Ρότσα) και τον αποκλεισμό της ομάδας τους απ’ το Κύπελλο (το δεύτερο σκέλος της απόφασης θα ανατραπεί αργότερα). Την ίδια ημέρα, ο αγώνας των «πράσινων» με τον ΟΦΗ λήγει ισόπαλος 1-1 και η διαφορά από τον δεύτερο Ολυμπιακό μειώνεται.

1981: Η Σούζαν Μπράουν γίνεται η πρώτη γυναίκα που μετέχει στον πανεπιστημιακό ιστιοπλοϊκό αγώνα της Αγγλίας ως μέλος της ομάδας της Οξφόρδης.

1968: Η ΑΕΚ γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ, το Κύπελλο Κυπελλούχων. Στον τελικό που διεξάγεται στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, νικά τη Σλάβια Πράγας με 89-82.

1967: Πεθαίνει σε ηλικία 68 ετών ο Ουρουγουανός παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, Έκτορ Σκαρόνε, ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής Ουρουγουάης που είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930, καθώς και τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στα ολυμπιακά τουρνουά του 1924 και του 1928.

1959: Η Αργεντινή κατακτά το Κόπα Αμέρικα για δωδέκατη φορά στην ιστορία της, χάρη στην ισοπαλία με 1-1 που αποσπά από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία των Πελέ, Γκαρίντσα και Ντίντι, στον τελευταίο και καθοριστικό αγώνα στο «Μονουμεντάλ» του Μπουένος Άιρες. Κορυφαίοι παίκτες της «αλμπισελέστε» είναι οι Χουάν Χοσέ Πισούτι, Ρούμπεν Έκτορ Σόσα, Πέδρο Μανφρεντίνι και Ραούλ Μπελέν.

1930: Ο Βρετανός Άντι Σάντχαμ γίνεται ο πρώτος παίκτης του κρίκετ που σημειώνει περισσότερα από 300 ρόνια (325) στον αγώνα κόντρα στις Δυτικές Ινδίες στην Τζαμάικα.

1892: Η Γουέστ Μπρομιτς Άλμπιον συντρίβει την Ντάργουιν με 12-0 και σημειώνει ρεκόρ ευρύτερης νίκης στην Α’ Κατηγορία ποδοσφαίρου της Αγγλίας. Το ρεκόρ θα ισοφαρίσει η Νότινγχαμ Φόρεστ στις 21 Απριλίου 1909, όταν θα νικήσει με το ίδιο σκορ τη Λέστερ Φος.