Μαρσέλο Γκαγιάρδο: Το τελευταίο παιχνίδι του στον πάγκο της Ρίβερ Πλέιτ ήταν το πρώτο του ως ομοσπονδιακού τεχνικού

Αυτό που έγινε το βράδυ της Κυριακής, 23 Οκτωβρίου 2022, στο πρωτάθλημα Αργεντινής είναι μεγαλειώδες όσο και δυσκολοχώνευτο. Έμοιαζε σχεδόν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας πριν γίνει.

Μπορεί στο ανθρώπινο είδος να γίνονται διάφορα κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, αλλά το να φανταστεί κάποιος ότι θα μπορούσε σε έναν κόσμο ο οποίος λογίζεται ως πραγματικός να χαρίσει η Ρίβερ Πλέιτ το πρωτάθλημα στην Μπόκα Τζούνιορς με γκολ στο 95’ και αφού η αντίπαλός της, Ράσινγκ Κλουμπ, είχε πέναλτι στο 90’ , είναι απερίγραπτο.

Το ότι πια ο άνθρωπος ζει σε έναν πλανήτη που έχει συμβεί αυτό, θα πρέπει να καθιστά τις αποδείξεις περί εξωγήινης ζωής κάτι απολύτως λογικό.

Πρέπει να υπάρχει ένα πνιγηρό χειλάκι, το οποίο εξεγείρεται, για ακόμα ένα λόγο: διότι οι Έλληνες φίλαθλοι δεν μπορούν να πουν «αν αυτό γινόταν στην Ελλάδα»… Το ντέρμπι του Μπουένος Άιρες, μεταξύ της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ, είναι ένα από τα πιο βίαια στον κόσμο, αν όχι το πλέον βίαιο.

Αν μιλούσαν οι τοίχοι στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, θα αφηγούνταν την ιστορία εκείνου του ντέρμπι που η Ρίβερ νίκησε 2-0 και που οι οπαδοί της Μπόκα σκότωσαν δύο φίλους των «μιγιονάριος» και έγραψαν με γκράφιτι «Ρίβερ-Μπόκα 2-2».

Οι ιστορίες βίας, φανατισμού και αίματος, από εκείνη τη «χλιαρή» αποστασία του Ντιέγκο Μαραντόνα για να πάει στους «χενέισες» ως το αιματοβαμμένο ντέρμπι της 23ης Ιουνίου του 1968, με τους 71 νεκρούς, είναι τόσο πολλές, που θα ήταν αδύνατον να αναλογιστεί κάποιος ότι θα έφτανε η μέρα που η Ρίβερ θα έκανε τέτοια «κηδεία» στο «Presidente Peron» για να πάρει το πρωτάθλημα η μισητή συντοπίτισσα.

Διάβολε, ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο είναι μέρος της Ιστορίας της Ρίβερ Πλέιτ μόνο. Πρέπει να θυμάται εκείνη τη φοβερή είσοδο του Ντανιέλ Πασαρέλα στο «Μπομπονέρα» την Κυριακή, 15 Απριλίου του 2007, όταν με το κοστούμι και προκειμένου να αποφύγει τα φτυσίματα των οπαδών της Μπόκα άνοιξε την ομπρέλα με τα χρώματα της Ρίβερ.

Ο τότε 31χρονος ποδοσφαιριστής φορούσε τύποις ακόμη τη φανέλα της Ρίβερ, αν και αυτή η θητεία του, που άρχισε από το 2003, έληξε με τρόπο επεισοδιακό και πολλές κόκκινες κάρτες από τη μεριά του. Συνολικά 10 σε 256 παιχνίδια με την ερυθρόλευκη φανέλα.

Ο Γκαγιάρδο δεν ήταν… Μπατιστούτα, που έπαιξε και στις δύο ομάδες, αλλά ταυτίστηκε με τη Ρίβερ: έπαιξε από το 1993 έως το 1999, από το 2003 έως το 2006 και έγινε ο μακροβιότερος προπονητής στην Ιστορία της και ο πλέον πολυνίκης: 227 νίκες σε 423 παιχνίδια, 14 τρόπαια, δύο Copa Libertadores το 2015 και το 2018, με μπόνους εκείνον τον απίστευτο τελικό απέναντι στη Φλαμένγκο το 2019, όταν η Ρίβερ κρατούσε το τρίτο και σε στυλ back2back, πριν χάσει με τα δύο γκολ του Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα και λυτρωθεί ο Ζόρζε Ζεσούς για τα χαμένα παιχνίδια που στέρησαν τρόπαια από την Μπενφίκα.

Ήταν το τελευταίο παιχνίδι του, το 423ο, που θα τον στιγματίσει. Ο Γκαγιάρδο φεύγει τον Δεκέμβριο για άλλες πολιτείες και αυτό ανακοινώθηκε στις 13 Οκτωβρίου, πριν καν η Ρίβερ γίνει ρυθμιστής του τίτλου, όταν είχε 44 πόντους ύστερα από 24 παιχνίδια. Η Ράσινγκ είχε τους ίδιους, όμως μπήκε με μόλις ένα διαφορά την τελευταία αγωνιστική, 51 εναντίον 50.

Για τη δική του εθνική Αργεντινής

Πρακτικά, η Ρίβερ δεν της χάρισε με τη νίκη της το πρωτάθλημα, αλλά με τo χαμένο πέναλτι του Γιονάταν Σεμπάστιαν Γαλβάν. Πολλοί έγιναν δυστυχισμένοι εν μία νυκτί μέσα, δεν ήξεραν τι να απογίνουν.

Πιθανότατα, αυτό ίσχυε και για τους ίδιους τους παίκτες: τον Μιγκέλ Άνχελ Μπόρχα με τα δύο γκολ, τον Λούκας Μπελτράν, τον Φράνκο Αρμάνι, που έκανε τη δουλειά και φυσικά τον Γκαγιάρδο, που φεύγει από το Μπουένος Άιρες ως ο θύτης και το θύμα μιας παραδοξότητας: νικητής και νικημένος με τρόπο απίστευτο.

Ήταν η δική του συνέντευξη, πάντως, που δεν χρειαζόταν να έχει καταγωγή από την Αργεντινή για να είναι συγκινησιακά φορτισμένη, που έκανε τους Αργεντινούς να γράψουν για τον προπονητή της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα.

Ο ίδιος ουδείς ξέρει ακόμη πού θα καταλήξει: ακούγεται η εθνική του Μεξικού και η Άστον Βίλα, που απέλυσε την Πέμπτη τον Στίβεν Τζέραρντ, τα ξημερώματα της Τρίτης, 25 Οκτωβρίου, ανακοίνωσε ότι ο Ουνάι Έμερι θα είναι ο νέος τεχνικός της.

Ο Γκαγιάρδο δεν βιάζεται να βρει δουλειά, αλλά η θητεία του στον πάγκο της Ρίβερ πρέπει να υποτεθεί ότι δεν του αφήνει πολλές επιλογές: τουλάχιστον στο μυαλό του υπάρχει μόνο μία: ο προπονητικός θώκος του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Εύκολα αντιληπτό γίνεται πώς αυτό γράφεται ως υπόθεση εργασίας: είναι κοινή η βάση που ο υπογράφων συνέδεσε την επικείμενη απόλυση του Ντιέγκο Σιμεόνε στην Ατλέτικο Μαδρίτης και εκείνη, που έγινε, του Μαρσέλο Μπιέλσα στην Τσέλσι.

Ο Γκαγιάρδο είναι σχεδόν το τέλειο προφίλ: 46 ετών, μικρός για εθνική ομάδα, αλλά με εμπειρία που τον κάνει κατάλληλο για ομοσπονδιακό: νεύρα από ατσάλι, στομάχι από αλουμίνιο, ντέρμπι και τελικοί που στην πλειονότητά του η ομάδα του νικούσε, ανταγωνιστικά σύνολα σε κάθε περίπτωση.

Αυτή η φυγή, άραγε, σημαίνει ότι η Ομοσπονδία της Αργεντινής θα αφήσει τον Λιονέλ Σκαλόνι ακόμα και στην περίπτωση της κατάκτησης του Παγκόσμιου Κυπέλλου, δείχνοντάς του με τον πλέον κρυστάλλινο τρόπο ότι τον είχε απλώς ως ανάχωμα ώστε ο Λιονέλ Μέσι να παίζει στην Εθνική;

Ή μήπως, με τον… Αλμέιδα μη διαθέσιμο, έχουν υποσχεθεί τη θέση της Ρίβερ στον Σκαλόνι και το τιμόνι της «αλμπισελέστε» στον Γκαγιάρδο;

Είναι πολύ πιθανό να μην εξαρτάται καν από το αποτέλεσμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο το μέλλον του Σκαλόνι και οι αποφάσεις να είναι ειλημμένες: η επόμενη μέρα, η επόμενη γενιά, χρειάζεται ένα μυαλό που να παραμένει φρέσκο αν και είναι πεπερασμένο από φωτιά και αμόνι.

Ο Μπιέλσα, με αυτήν τη λογική, απορρίπτεται, ο «Τσόλο» δουλεύει στην Ατλέτικο, φυσικά πάντα όρθιος, ο Γκαγιάρδο είναι εκείνη η υποψηφιότητα που απομένει ως πλέον δυνατή.

Αν ισχύει, το τελευταίο παιχνίδι του με τη Ρίβερ είναι ο τέλειος συμβολισμός: η ομάδα του νίκησε ένα ματς που σε κάθε κόσμο θα έχανε και το έκανε για να δείξει το κρυστάλλινο του χαρακτήρα και της ηθικής του, την ώρα που θα υπέθετες ότι κάθε γκολ της Ράσινγκ θα ήταν γιορτή για τους οπαδούς του «μιγιονάριος».

Είναι αρκετά ρομαντικό να ειπωθεί ότι αυτή η νίκη πόνεσε τον Γκαγιάρδο, αλλά έπρεπε να επιτευχθεί: ήταν η τελευταία βούλα ώστε το βιογραφικό του να μετατραπεί από διασυλλογικό σε εθνικό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News