Μπίλι Μιλς: Ο ορφανός Ινδιάνος που στέφθηκε χρυσός ολυμπιονίκης

Ήταν, δεν ήταν δώδεκα ετών ο Μπίλι Μιλς όταν μια φράση από ένα άρθρο εφημερίδας το οποίο του διάβασε ο πατέρας του, σφηνώθηκε στο μυαλό του. «Οι ολυμπιονίκες είναι οι εκλεκτοί των θεών».

Έχοντας χάσει τη μητέρα του από τα οκτώ του, ο μικρός Μπίλι έκανε αυθόρμητα τον συνειρμό. «Εφόσον οι ολυμπιονίκες είναι εκλεκτοί των θεών, εάν γίνω κι εγώ ολυμπιονίκης ίσως να μπορέσω να δω ξανά τη μαμά μου. Θέλω να γίνω ολυμπιονίκης!».

Ήταν μια παιδική φαντασίωση, η οποία όμως έγινε πραγματικότητα στις 14 Οκτωβρίου 1964. Τότε που ο Μιλς σημείωσε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων,  κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στα 10.000 μ. στο Τόκιο και μάλιστα με νέο ολυμπιακό ρεκόρ (28:24.4, πενήντα ολόκληρα δευτερόλεπτα κάτω από το προηγούμενο ατομικό ρεκόρ του)!

Με ένα εκπληκτικό φίνις στα τελευταία μέτρα, ο άσημος Αμερικανός προσπέρασε τόσο το μεγάλο φαβορί της κούρσας, τον Αυστραλό παγκόσμιο ρέκορντμαν Ρον Κλαρκ, όσο και τον Τυνήσιο Μοχάμεντ Γκαμούντι, ο οποίος είχε πάρει το προβάδισμα λίγο μετά το καμπανάκι και φαινόταν σίγουρος νικητής παρότι οι δυνάμεις του είχαν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν.

Αν και ο Μιλς πανηγύρισε μόλις έκοψε το νήμα, στη συνέχεια θόλωσε όταν ένας Ιάπωνας κριτής έπεσε πάνω του και τον ρώτησε «ποιος είσαι;», με την έκπληξη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. «Ω Θεέ μου, είχα να τρέξω κι άλλο γύρο;», τον ρώτησε τρομαγμένος ο 26χρονος αθλητής για να λάβει την θριαμβευτική απάντηση: «Όχι, είσαι ο χρυσός ολυμπιονίκης!».

Ήταν η πρώτη φορά από το 1912 που το αγώνισμα των 10.000 μ. εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, που το χρυσό μετάλλιο δεν κατέληξε σε Ευρωπαίο αθλητή. Αποδείχθηκε και η μοναδική μέχρι και σήμερα που το κέρδισε αθλητής από τις ΗΠΑ και ίσως η μοίρα να το ήθελε αυτός να είναι αυτόχθονας, δηλαδή απόγονος των γνωστών μας Ινδιάνων!

Ο ρατσισμός στα κολλεγιακά χρόνια

Ο Μιλς κατάγεται από τη φυλή των Σιού και γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1938 στο Πάιν Ριτζ της Νότιας Ντακότα, κοντά στο σημείο όπου είχε λάβει χώρα στα τέλη του 1890 η ιστορική Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου (Wounded Knee Massacre). Τότε που το 7ο Σύνταγμα Ιππικού των ΗΠΑ σκότωσε 300 άοπλους Ινδιάνους, από τους οποίους οι μισοί ήταν γυναικόπαιδα.

Παρά το γεγονός ότι στα χρόνια που μεγάλωσε ο Μιλς οι διωγμοί των Ινδιάνων από τις αμερικάνικες κυβερνήσεις είχαν σταματήσει, βίωσε έναν ιδιότυπο ρατσισμό στα σχολικά και κολλεγιακά του χρόνια. Όταν σε ηλικία 12 ετών έχασε και τον πατέρα του, συνέχισε το σχολείο στο Ινστιτούτο Χάσκελ, ένα οικοτροφείο για αυτόχθονες Αμερικανούς στο Λόρενς του Κάνσας. Λόγω της καταγωγής του, όμως, ήταν υποχρεωμένος να κινείται σε έναν περιορισμένο χώρο της πόλης.

Οι φυλετικές διακρίσεις δεν σταμάτησαν ούτε την εποχή που σπούδαζε φυσική αγωγή στο Κολλέγιο του Κάνσας και άρχισε να αθλείται πιο συστηματικά στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων (κυρίως στον ανώμαλο δρόμο, όπου αναδείχθηκε τρεις φορές πρωταθλητής NCAA). Αν και στις προπονήσεις είχε άψογη συνεργασία με όλους τους συναθλητές του, οι επιτελείς έδειχναν ιδιαίτερη εύνοια στους λευκούς με κάθε ευκαιρία. Μια φορά που η ομάδα είχε παραταχθεί για να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία, κάποιος υπεύθυνος ζήτησε από τον Μιλς να βγει από το πλάνο, μέχρι ένας λευκός συναθλητής του να τον φωνάξει και να του ζητήσει να σταθεί δίπλα του.

Το κακό ήταν ότι λόγω των αντιλήψεων των ανωτέρων, τόσο οι λευκοί όσο και οι μαύροι συναθλητές του δίσταζαν να τον εντάξουν πλήρως στις παρέες τους. Ο Μιλς βρισκόταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους χωρίς να μπορεί να χωρέσει πουθενά. Η μοναξιά από τον υφέρποντα ρατσισμό κι ένα πρόβλημα υγείας με το οποίο διαγνώστηκε (υπογλυκαιμία) είχαν φέρει τον Μιλς στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Πολλές φορές είχε πιάσει τον εαυτό του να σκέφτεται ακόμα και την αυτοκτονία.

Η γνωριμία που άλλαξε τη ζωή του

Όταν αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κάνσας ο Μιλς κατατάχθηκε στο σώμα των Αμερικανών Πεζοναυτών και σταμάτησε να τρέχει για πολλούς μήνες. Μόλις τον Ιανουάριο του 1963, έναν μήνα αφότου είχε προαχθεί σε αξιωματικό, άρχισε ξανά την αγαπημένη δραστηριότητα των σχολικών και κολλεγιακών του χρόνων.

Ίσως, όμως, να μην έφτανε ποτέ στο σημείο να αναδειχθεί χρυσός ολυμπιονίκης αν οι δρόμοι του δεν είχαν διασταυρωθεί με εκείνους του Καναδού Ερλ Τόμσον, συνταξιούχου προπονητή στίβου της Ναυτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ και χρυσού ολυμπιονίκη των 110 μέτρων με εμπόδια το 1920 στην Αμβέρσα. Οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στο στρατόπεδο Πέντλετον, όπου ο Τόμσον είχε αναλάβει την εκπαίδευση των πεζοναυτών και ταίριαξαν αμέσως.

«Ήταν ο πρώτος λευκός άνδρας που εμπιστεύθηκα», είπε χρόνια αργότερα ο Μιλς για τον Τόμσον, ο οποίος έχει μείνει γνωστός με το παρατσούκλι «Τόμι».  Εκείνη την εποχή ο Τόμσον είχε χάσει εντελώς την ακοή του, αλλά είχε μάθει να διαβάζει τα χείλη των συνομιλητών του. «Δεν θέλω να γίνω προπονητής σου. Θέλω να γίνω ο μέντοράς σου. Αλλά πρέπει να με αφήσεις να μπω εδώ μέσα», είχε πει στον Μιλς ακουμπώντας το χέρι του στο σημείο της καρδιάς του.

Ο Τόμσον λειτουργούσε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από τον Μπιλ Ίστον, τον προπονητή του Μιλς στο Κολλέγιο του Κάνσας, ο οποίος ήταν υπερβολικά αυστηρός και δεν άφηνε περιθώρια στους αθλητές του να παίρνουν πρωτοβουλίες. Έδινε έμφαση στην ψυχολογία κι ήταν εκείνος που τον έκανε να πιστέψει ότι ήταν ικανός να στεφθεί χρυσός ολυμπιονίκης.

Η παραίσθηση με τον αετό

Το καλοκαίρι του 1964 ο Μιλς κέρδισε την πρόκριση για το Τόκιο από τα τράιαλς των ΗΠΑ τερματίζοντας δεύτερος στα 10.000 μ. πίσω από τον Τζέρι Λίντγκρεν, τη μεγάλη ελπίδα της χώρας για ένα μετάλλιο και μπροστά από τον Ρον Λαριέ. Απέκτησε μάλιστα δικαίωμα συμμετοχής και στον Μαραθώνιο, μια και σημείωσε τον τρίτο καλύτερο χρόνο ανάμεσα στους συμμετέχοντες στους δύο προκριματικούς αγώνες που διεξήχθησαν.

Γνώριζε, βέβαια, ότι είχε περισσότερες ελπίδες για διάκριση στο «δεκάρι», αν και κατέβηκε στον αγώνα της 14ης Οκτωβρίου 1964 χωρίς πίεση. Του αρκούσε η συμμετοχή στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού και μοναδικό του μέλημα ήταν να τρέξει όσο καλύτερα μπορούσε και, αν ήταν δυνατόν, να κοντράρει τα μεγάλα φαβορί. Πέρα από τον Κλαρκ και τον Γκαμούντι, ικανοί για το βάθρο θεωρούνταν ο Αιθίοπας Μάμο Γουόλντε κι ο Ιάπωνας Κοκίτσι Τσουμπουράγια, ενώ υπολογίσιμος παρέμενε και ο Σοβιετικός χρυσός ολυμπιονίκης του 1960, Πιοτρ Μπολοτνίκοφ.

Ο Μιλς, ωστόσο, κατάφερε να κρατηθεί στο γκρουπ των πρωτοπόρων μέχρι τα μισά της κούρσας και δύο στροφές πριν από το τέλος έμοιαζε να έχει εξασφαλίσει το μετάλλιο, αφού μαζί με τον Κλαρκ και τον Γκαμούντι είχαν ξεφύγει σημαντικά από τους αντιπάλους τους. Λίγο μετά το καμπανάκι ο Κλαρκ τον έσπρωξε ελαφρά για να περάσει πρώτος, όμως ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα ο Γκαμούντι χώθηκε ανάμεσά τους κι απέκτησε προβάδισμα.

Οι πρωτοπόροι αναγκάζονταν να τρέχουν στην εξωτερική διαδρομή για να αποφεύγουν τους δρομείς που είχαν μείνει έναν γύρο πίσω. Λίγο πριν την τελευταία στροφή, ο Μιλς είδε φευγαλέα έναν μεγάλο αετό στη φανέλα του Γερμανού αθλητή Ζίγκφριντ Χέρμαν και θυμήθηκε μια ατάκα που του είχε πει ο πατέρας του. «Αν τα κάνεις όλα αυτά, γιε μου, θα αποκτήσεις μια μέρα αετίσια φτερά». Ήταν το έναυσμα που χρειαζόταν για να δώσει την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του και να διεκδικήσει το ακατόρθωτο. Και το έκανε!

Αφού έκοψε πρώτος το νήμα και βεβαιώθηκε ότι ήταν ο νικητής, ο Μιλς έτρεξε να βρει τον Χέρμαν και να του πει πόσο τον είχε βοηθήσει ο αετός στη φανέλα του για να φτάσει στη νίκη. Συνειδητοποίησε, όμως, ότι αετός δεν υπήρχε, παρά μόνο οι ολυμπιακοί κύκλοι. «Ήταν απλά μια παραίσθηση», εξήγησε σε κατοπινές συνεντεύξεις του ο Αμερικανός δρομέας. Μια παραίσθηση που είχε συμβάλει σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η ζωή μετά τον αθλητισμό

Μία εβδομάδα αργότερα ο Μιλς πήρε μέρος και στον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Δεν κατάφερε να συναγωνιστεί τον Αμπέμπε Μπικίλα, ο οποίος διατήρησε τον τίτλο που είχε κερδίσει το 1960 στη Ρώμη, τερμάτισε όμως στην τιμητική 14η θέση με χρόνο 2 ώρες 22:55.4.

Η αθλητική καριέρα του δεν μακροημέρευσε ύστερα από τη μέγιστη επιτυχία. Δεν ήταν και μικρός για τα δεδομένα της εποχής όταν στέφθηκε χρυσός ολυμπιονίκης και είχε ήδη κρεμάσει τα παπούτσια του όταν έφτασε η ώρα για τη διοργάνωση του 1968, στην Πόλη του Μεξικού. Ενδιάμεσα, πάντως, είχε βελτιώσει το εθνικό ρεκόρ των ΗΠΑ στα 10.000 μ. με 28:17.6, αλλά και το παγκόσμιο στα έξι μίλια, σε έναν αγώνα του εθνικού πρωταθλήματος στον οποίο έπεσε στο νήμα μαζί με τον Λίντγκρεν (ο χρόνος τους ήταν 27:11.6).

Η ιστορία της νίκης του Μιλς στο Τόκιο έγινε ταινία το 1983 από τον σκηνοθέτη Ντόναλντ Σεμπίμπ, με τίτλο «Running Brave» και τον γνωστό ηθοποιό Ρόμπι Μπένσον να τον υποδύεται. Είναι ο συνιδρυτής της μη κερδοφόρας οργάνωσης «Running Strong for American Indian Youth», η οποία μάχεται για την κάλυψη των βασικών αναγκών των αυτόχθονων Αμερικανών που ζουν σήμερα κυρίως στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ.

Το 2012 ο Μπαράκ Ομπάμα του απένειμε προεδρικό μετάλλιο για τις δράσεις του γύρω απ’ τα θέματα των αυτόχθονων Αμερικανών. Παραμένει ακμαίος στα 87 του χρόνια και έχει λάβει μέρος σε πολλές εκστρατείες για την πρόληψη του διαβήτη.

Πηγές: olympics.com («Billy Mills»), usopm.org («Billy Mills: A Miraculous Comeback»), Wikipedia («Billy Mills», «Athletics at the 1964 Summer Olympics»), onbeing.org («Billy Mills – Olympians Are Chosen By the Gods»), theolympians.co («Tommy Thomson»).

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 14 Οκτωβρίου

2023: Μετά την αποβολή του προπονητή του Αμαρουσίου, Γιώργου Σκαραφίγκα, επτά λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στο κλειστό του Αγίου Θωμά, τον αναπληρώνει η συνεργάτιδά του (και σύζυγός του), Λία Γκουζίνη, η οποία γίνεται έτσι η πρώτη γυναίκα που κοουτσάρει ομάδα της ανδρικής Basket League.

2022: Πεθαίνει από σπάνια μορφή καρκίνου ο ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, λίγες μέρες προτού κλείσει τα 43 του χρόνια.

2017: Η Κατερίνα Στεφανίδη ανακηρύσσεται κορυφαία αθλήτρια της Ευρώπης για το 2017 στο γκαλά της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας που διεξάγεται στο Βίλνιους και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κερδίζει τόσο υψηλή διάκριση.

2014: Στο 41ο λεπτό του αγώνα Σερβία-Αλβανία για τον 9ο προκριματικό όμιλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, και με το αποτέλεσμα 0-0, τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι με σημαία που φέρει αλβανική επιγραφή και απεικονίζει τη λεγόμενη «μεγάλη Αλβανία» εμφανίζεται πάνω από τον αγωνιστικό χώρο. Όταν φτάνει χαμηλά ο Μίτροβιτς το αρπάζει και αφαιρεί τη σημαία. Η ενέργεια εξοργίζει τους Αλβανούς ποδοσφαιριστές που του επιτίθενται και ακολουθεί γενική σύρραξη, με εισβολή δεκάδων Σέρβων οπαδών στον αγωνιστικό χώρο. Με καθυστέρηση μισής περίπου ώρας ο Άγγλος διαιτητής Μάρτιν Άτκινσον θα διακόψει την αναμέτρηση. H UEFA θα μηδενίσει τη Σερβία και θα κατακυρώσει τον αγώνα στην Αλβανία με σκορ 3-0.

2012: Ο 43χρονος Αυστριακός, Φέλιξ Μπαουμγκάρτνερ, σπάει το φράγμα του ήχου κάνοντας ελεύθερη πτώση από 39.000 μέτρα κατά την οποία φτάνει την ταχύτητα των 1.342 χλμ/ώρα (1.24 Μάχ) σημειώνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ.

2012: Πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 76 ετών ο Παναγιώτης Σπύρου, ένας από τους κορυφαίους καρδιοχειρουργούς της Ελλάδας. Είχε διατελέσει πρόεδρος τόσο της ΠΑΕ Άρης όσο και του τμήματος μπάσκετ του συλλόγου.

2011: Ο Ιάπωνας θρύλος της ενόργανης γυμναστικής, Κοχέι Ουτσιμούρα, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ατομικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για τρίτη διαδοχική φορά, ύστερα από το 2009 και το 2010. Είναι η πρώτη φορά που αθλητής ή αθλήτρια της ενόργανης κερδίζει το σύνθετο ατομικό τρεις φορές, πόσο μάλλον συνεχόμενες, Ο Ουτσιμούρα θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το 2012 και θα συνεχίσει το σερί του στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα έως και το 2015.

2000: Ο επιθετικός της Κρος Φαρμ Παρκ, Λι Τοντ, μουρμουρίζει μιλώντας άσχημα τη στιγμή που ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη του αγώνα στη σέντρα και δέχεται την κόκκινη κάρτα μόλις στο 2ο δευτερόλεπτο του αγώνα με την Τόντον Ιστ Ριτς Γουόντερερς. Πρόκειται για την πιο γρήγορη αποβολή που έχει καταγραφεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

1993: Πεθαίνει σε ηλικία 63 ετών ο αναμορφωτής πρόεδρος της Σαμπντόρια, Πάολο Μαντοβάνι.

1987: Η Εθνική Ελλάδας γνωρίζει τη συντριβή με 3-0 από την Ουγγαρία στο «Νεπ Στάντιον» της Βουδαπέστης, δεχόμενη και τα τρία γκολ στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά. Το αποτέλεσμα θέτει την Εθνική μας εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης στην τελική φάση του Euro ’88.

1984: Ο Δανός επιθετικός της Βερόνα, Πρέμπεν Έλκιερ, σκοράρει χωρίς παπούτσι (!) στο ντέρμπι με τη Γιουβέντους (2-0) στο «Μπεντεγκότι», για την 5η αγωνιστική της Serie A.

1981: Η Εθνική Ελλάδας γνωρίζει την ήττα με 3-2 από τη Δανία στο Καυτανζόγλειο, στη ρεβάνς της νίκης της στην Κοπεγχάγη με πρωταγωνιστή τον Νίκο Σαργκάνη και μένει οριστικά έξω από την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982.

1979: Ο ΠΑΟΚ συντρίβει με 4-0 την ΑΕΚ στο ντέρμπι πρωταθλήματος στην Τούμπα, με πρωταγωνιστή τον Νέτο Γκουερίνο που σημειώνει τα δύο πρώτα γκολ.

1979: Ο Καναδός μετέπειτα θρύλος του χόκεϊ επί πάγου, Γουέιν Γκρέτσκι, πετυχαίνει το παρθενικό του γκολ στο NHL με τη φανέλα των Έντμοντον Όιλερς, στον ισόπαλο αγώνα με τους Βανκούβερ Κάνακς (4-4).

1978: Η Γιουγκοσλαβία κατακτά το Μουντομπάσκετ των Φιλιππινών νικώντας στον τελικό τη Σοβιετική Ένωση με 82-81 στην παράταση (κανονικός αγώνας 73-73). Πρώτος σκόρερ στον τελικό με 21 πόντους είναι ο Ντράζεν Νταλιπάγκιτς, ο οποίος συγκαταλέγεται και στην κορυφαία πεντάδα της διοργάνωσης μαζί με τους συμπαίκτες του Κρέζιμιρ Τσόσιτς και Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς.

1973: O τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, Τζάκι Στιούαρτ, ανακοινώνει την αποχώρησή του από τη δράση σε ηλικία μόλις 34 ετών και ταυτόχρονα την επιθυμία του να γίνει τηλεσχολιαστής για το ABC-TV.

1968: Ο Αμερικανός Τζιμ Χάινς κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού και γίνεται ο πρώτος αθλητής που σπάει το φράγμα των 10 δευτερολέπτων στην απόσταση (9.95). Τυπικά ο Χάινς είχε κατέβει τα 10 δευτερόλεπτα στις 20 Ιουνίου 1964, όταν μαζί με τους συναθλητές του Τσάρλι Γκριν και Ρόνι Ρέι Σμιθ είχαν κάνει 9.9 με χρονόμετρο χειρός. Αργότερα, όμως, οι κούρσες τους μετρήθηκαν με το νέο εξελιγμένο σύστημα και οι χρόνοι ήταν 10:03 για τον Χάινς, 10.10 για τον Γκριν και 10.14 για τον Σμιθ.

1964: Η 16χρονη Αμερικανίδα, Κάθι Φέργκιουσον, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ύπτιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (1:07.7).

1960: Ο ημιεπαγγελματισμός και οι ελεύθερες μεταγραφές καθιερώνονται στην Ελλάδα με κυβερνητική απόφαση. Θα ισχύσουν από την ποδοσφαιρική περίοδο 1961-62.

1951: Λόγω κακού προγραμματισμού η Εθνική Ελλάδας υποχρεώνεται να δώσει δύο αγώνες την ίδια ημέρα σε δύο διαφορετικές ηπείρους! Η ΕΠΟ αποφασίζει να συγκροτήσει δύο ισάξιες εντεκάδες τόσο για το φιλικό με τη Β’ Γαλλίας στη Μασσαλία (η οποία ηττάται 1-0) όσο και για την πρεμιέρα των Μεσογειακών Αγώνων της Αλεξάνδρειας κόντρα στη Συρία (η οποία νικά 4-0).

1949: Ο Εζάρντ Τσαρλς διατηρεί τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή στα βαρέα βάρη χάρη στη νίκη του επί του Πατ Βαλεντίνο με νοκ άουτ στον 8ο γύρο, σε αγώνα στο Ντέιλι Σίτι.

1917: Η Ουρουγουάη κατακτά το 2ο Πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής, το γνωστό μας σήμερα ως Κόπα Αμέρικα, μια και στον καθοριστικό αγώνα που έχει χαρακτήρα τελικού νικά 1-0 την Αργεντινή με γκολ του 18χρονου Έκτορ Σκαρόνε. Η «Σελέστε» είχε κατακτήσει και την παρθενική διοργάνωση του Κόπα Αμέρικα, το 1916, ενώ ο Σκαρόνε θα εξελιχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία της στις επιτυχίες που θα σημειώσει τα επόμενα χρόνια, δηλαδή τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και του 1928 και το 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News